DEVAM: 16. Meclisinde
Oturulması Tavsiye Edilen Kimseler
حَدَّثَنَا
ابْنُ
بَشَّارٍ
حَدَّثَنَا
أَبُو
عَامِرٍ
وَأَبُو
دَاوُدَ
قَالَا حَدَّثَنَا
زُهَيْرُ
بْنُ
مُحَمَّدٍ
قَالَ حَدَّثَنِي
مُوسَى بْنُ
وَرْدَانَ
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ
أَنَّ
النَّبِيَّ
صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
قَالَ
الرَّجُلُ
عَلَى دِينِ خَلِيلِهِ
فَلْيَنْظُرْ
أَحَدُكُمْ
مَنْ يُخَالِلُ
Hz. Ebu Hureyre'den
(rivayet edildiğine göre), Nebi (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: "Kişi
arkadaşının dini üzeredir. Öyleyse her biriniz kiminle arkadaşlık ettiğine
(iyi) dikkat etsin."
İzah:
Tirmizî, zühd; Ahmed b.
Hanbel, II, 303, 334.
Bu hadis-i şerif,
inancı ve yaşayışı kitap ve sünnete
uymayan kişilerle arkadaşlıktan sakınmayı emretmekte ve bu hususta son
derecede dikkatli davranmayı ihtar etmektedir. Çünkü, bir önceki hadis-i
şerifin şerhinde de açıkladığımız gibi, inancı ve ameli kitap ve sünnete aykırı
kişilerle arkadaşlık etmenin sonu hüsrandır. Şeyh Sadi Şirâzî (r.a.) bir
kıt'asında şöyle diyor:
"Bir gün hamamda
dostlardan biri bana güzel kokulu bir kil parçası verdi, kile sordum:
A mübarek sen misk
misin, anber misin, senin gönül çekici güzel kokunla mest oldum, dedim, kil
bana cevap verdi:
Ben basbayağı bir kil
idim. Lakin bir müddet gül ile arkadaş oldum, gül ile yaptığım o arkadaşlık
bana tesir etti. Onun güzel kokusu bana sindi. Yoksa ben o bildiğin âdi toprak
parçasından başka bir şey değilim."
Her ne kadar Siracüddin
el Kazvinî bu hadis-i şerifin mevzu olduğunu söylemişse de İbn Hacer,
Tirmizî'nin bu hadisi hakkında "hasendir" dediğini delil getirerek bu
iddayı reddetmiştir.
Celaleddin Süyûtî de
Hafız Alaî'nin: "Bu hadise mevzu demek büyük bir cehalettir" dediğini
söylemiştir. Ayrıca İmam Nevevî bu hadisin is-nadlannin sahih olduğunu
söylerken, imam Ahmed, Ebu Hatem, Da-rekutnî... gibi hadis imamları da bu
hadiste bir illet olmadığını ifade etmişlerdir...