DEVAM: 23-24. Ölüye
Ağlamak
حَدَّثَنَا
شَيْبَانُ
بْنُ
فَرُّوخَ
حَدَّثَنَا
سُلَيْمَانُ
بْنُ
الْمُغِيرَةِ
عَنْ ثَابِتٍ
الْبُنَانِيِّ
عَنْ أَنَسِ
بْنِ مَالِكٍ
قَالَ قَالَ
رَسُولُ
اللَّهِ صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
وُلِدَ لِي
اللَّيْلَةَ
غُلَامٌ
فَسَمَّيْتُهُ
بِاسْمِ أَبِي
إِبْرَاهِيمَ
فَذَكَرَ
الْحَدِيثَ
قَالَ أَنَسٌ
لَقَدْ
رَأَيْتُهُ
يَكِيدُ بِنَفْسِهِ
بَيْنَ
يَدَيْ
رَسُولِ
اللَّهِ صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
فَدَمَعَتْ
عَيْنَا
رَسُولِ
اللَّهِ
صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
فَقَالَ
تَدْمَعُ
الْعَيْنُ
وَيَحْزَنُ
الْقَلْبُ
وَلَا
نَقُولُ
إِلَّا مَا
يُرْضِي
رَبَّنَا
إِنَّا بِكَ
يَا
إِبْرَاهِيمُ
لَمَحْزُونُونَ
Enes b. Malik'den
demiştir ki: Rasûlullah (s.a.v.): “Bu gece bir oğlum oldu. Ona babam İbrahim'in
ismini verdim" buyurdu. (Daha sonra Hz. Enes) hadisi (n geri kalan kısmını
da) rivayet etti.
(Hz.
Enes rivayetine devamla şöyle) dedi: "Ben (bir süre sonra) o çocuğu
Rasûlullah (s.a.v.)'in huzurunda can verirken gördüm. (O sırada) Rasûlullah
(s.a.v.)'in gözlerinden yaş boşandı da (şöyle) buyurdu: "Göz yaşarır, kalp
üzülür, fakat biz Rabbimizin razı olacağı sözlerden başkasını söylemeyiz. Ey
İbrahim biz senin (ölümün)le gerçekten üzgünüz."
İzah:
Buhari, cenaiz; Müslim,
fedail; İbn Mace, cenaiz; Ahmed b. Hanbe! 111-237, 250.
Metinde sözkonusu
edilen çocuk, Hz. Nebiin Hz. Mariye'den doğan oğludur. Hz. Nebi, ona İbrahim
ismini vermişti. Siyer âlimlerinin verdikleri bilgilere göre, Hz. İbrahim,
hicretin sekizinci senesi zilhicce ayında dünyaya gelmiştir. Annesi onu dünyaya
getirirken Rasûlullah (s.a.v.)'in azatlı kölesi Selma da ona ebelik yapmıştı.
Çocuk dünyaya gelince, Hz. Selma bunu Ebü Rafi'a bildirdi. Ebû Rafi de gidip
Hz. Nebii müjdeledi. Bu habere çok sevinen Hz. Nebi, Hz. Ebû Ra-fi'a bir köle
hediye etti. Çocuğu da süt analık yapması için, bir rivayete göre, "Ebû
Seyf denilen demircinin karısı Ümmü Seyf e verdi"[Müslim, fedail] Diğer
bir rivayete göre ise, el-Münzir'in kızı ve el-Bera b. Evs'in karısı Ümmü
Bür-de'ye vermiştir. Rasûlullah gider, onu sık sık ziyaret ederdi.[Müslim,
fedail]
Hz. Enes'in bu
rivayetinin kalan kısmı Müslim'in Sahihinde şu cümlelerle noktalanıyor:
"Sonra (Hz. Nebi çocuğu) Ebû Seyf denilen demircinin karısı Ümmü Seyf e
verdi. Çocuğu getirmeye gitti. Ben de kendisini takip ettim Ebû Seyf e vardık.
Kendisi körüğünü üfürüyordu. Ev dumanla dolmuştu. Ben Rasûlullah'ın önünde
sür'atle yürüyerek:
“Ey Ebû Seyf, Dur!
Rasûlullah (s.a.v.) geldi" dedim. O da durdu."[Müslim, fedail]
Buhârî'nin rivayetinde
"Hz. İbrahim'in ölümü üzerine Rasûlü Zişan Efendimizin gözlerinden yaş
boşanınca, Hz. Abdurrahman b. Avf in bunu yadırgayarak
"Ya Rasûlullah sen
de (ağlıyorsun) ha" dediği, fahri kâinat Efendimizin de
"Bu senin bende
müşahade ettiğin hal, çocuğa karşı kalbimdeki incelikten doğan bir acıma
hissidir, senin zannettiğin gibi bir tahammülsüzlük ve sabırsızlık
değildir." buyurduğu ifade edilmektedir.
Hafız İbn Hacer'in
Fethu'l-Bari'de açıkladığına göre, Hz. Abdurrahman ibn Avf, Rasûl-ü Ekremin
gözyaşı döktüğünü görünce, "Ya Rasûlullah! Başkalarını nehyettiğin halde
kendin ağlıyor musun?" demiş de, Hz. Fahr-i kâinat "Ben sadece şu iki
ahmak sesten nehyettim. Birisi: Oyun, eğlence ve şeytanın çalgısından çıkan
ses, diğeri de bir musibetten dolayı yüzü tırmalayıp yaka yırtıp, şeytan
çığlığı atılarak çıkartılan sestir" cevabını vermiştir.
Bütün bu rivayetlerden
anlaşılıyor ki, Hz. ibrahim'in ölümü üzerine Rasûl-ü Ekrem'in gözyaşı dökmesi,
insan tabiatının icabı olan bir haldir, insan tabiatına tam anlamıyla uygun bir
özelliğe sahib olan tslâm dini, insanları bu gibi beşeri hallerden sorumlu
tutmamıştır.