DEVAM: 31. Anne Ve
Babası Razı Olmadığı Halde Savaşa Çıkan Kimse
حَدَّثَنَا
مُحَمَّدُ
بْنُ كَثِيرٍ
أَخْبَرَنَا
سُفْيَانُ
عَنْ حَبِيبِ
بْنِ أَبِي ثَابِتٍ
عَنْ أَبِي
الْعَبَّاسِ
عَنْ عَبْدِ
اللَّهِ بْنِ
عَمْرٍو
قَالَ جَاءَ
رَجُلٌ إِلَى
النَّبِيِّ
صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
فَقَالَ يَا
رَسُولَ
اللَّهِ
أُجَاهِدُ
قَالَ أَلَكَ
أَبَوَانِ
قَالَ نَعَمْ
قَالَ
فَفِيهِمَا
فَجَاهِدْ
قَالَ
أَبُو دَاوُد
أَبُو
الْعَبَّاسِ
هَذَا
الشَّاعِرُ
اسْمُهُ
السَّائِبُ
بْنُ فَرُّوخَ
Abdullah b. Amr'dan; demiştir
ki: Bir adam Nebi (s.a)'e gelerek; Ey Allah'ın Rasûlü ben cihad'a çıkabilir
miyim? dedi. (Peygamber (s.a.v.)'de); "Senin annen baban var mı?"
diye sordu. (O kimse de); Evet diye cevap verdi. (Bunun üzerine Nebi); "Öyleyse
onların hizmetinde (bulunarak) cihâd et!" buyurdu.
Ebû Dâvud dedi ki;
Ebu'l-Abbas, ismi es-Sâib b. Ferruh olan şâir (râvi)'dir."
Diğer tahric: Buhari,
cihad, Edeb; Tirmizi cihâd; Müslim, birr; Ahmed b. Hanbeİ, II, 165, 172, 188,
193, 197, 221.
İzah:
Bir önceki hadis-i
şerifin şerhinde de açıkladığımız gibi, üzerine cihad farz olan bir kimsenin
anne ve babasından izin alması gerekmez. Ancak cihad mevzuunda anne ve babadan
izin almak sadece sevab kazanmak maksadıyla yapılan nafile cihadlar için söz
konusudur. Bu nevi cihadlar için anne ve babanın gönlünü almak gerekir. Anne
ve babasının iznini almadan nafile bir cihada katılan kimseler günahkar
olurlar. Fakat umûmî seferberlik ilan edilmesi gibi, cihâdın farz-ı ayn olması
halinde anne ve babanın iznini almak gerekmez.
Bu hükümler müslüman
olan anne ve babalar içindir. Müslüman olmayan anne ve babalara gelince, farz
olsun nafile olsun hiçbir cihad için bunların iznini almak gerekmez.
Aynı şekilde bir
müslüman, anne ve babasından birinin razı olmaması halinde, nafüe hac veya umre
için yolculuğa çıkamaz, nafile oruç tutamaz. Çünkü onlara itaat farzdır.
Yapmak istediği cihad ise nafiledir.
Bu hadisin râvilerinden
Ebu'l-Abbas, es-Sâib b. Ferrûh isimli şâir bir kimsedir. Tirmizî onun Mekkeli
âmâ bir kimse olduğunu; Buhari ise, bu kimsenin rivayetlerinden dolayı herhangi
bir kusurla itham edilmediğini söylüyor. Musannif Ebû Dâvud da onun ismini
açıklamakla, kimliği meçhul bir kimse olmadığını, bilâkis adaleti ve zabtı ile
meşhur güvenilir bir râvi olduğunu ifade etmek istemiştir.