DEVAM: 156. Düşmanla
Barış Yapmak
حَدَّثَنَا
مُحَمَّدُ
بْنُ
الْعَلَاءِ
حَدَّثَنَا
ابْنُ
إِدْرِيسَ
قَالَ
سَمِعْتُ ابْنَ
إِسْحَقَ
عَنْ
الزُّهْرِيِّ
عَنْ عُرْوَةَ
بْنِ
الزُّبَيْرِ
عَنْ
الْمِسْوَرِ
بْنِ مَخْرَمَةَ
وَمَرْوَانَ
بْنِ
الْحَكَمِ
أَنَّهُمْ
اصْطَلَحُوا
عَلَى وَضْعِ
الْحَرْبِ عَشْرَ
سِنِينَ
يَأْمَنُ
فِيهِنَّ
النَّاسُ
وَعَلَى
أَنَّ
بَيْنَنَا
عَيْبَةً
مَكْفُوفَةً
وَأَنَّهُ
لَا
إِسْلَالَ
وَلَا إِغْلَالَ
Mervan b. el-Hakem ile
Misver b. Mahreme'den rivayet edilmiştir ki: Halkın emniyetle yaşayacağı on
sene süreyle savaşı bırakmak, içimizde (içerisine yaramaz eşyaların
konulmadığı) kapalı bohça (gibi itimatsızlığın giremediği güven dolu bir kalp
taşımak) ve (aramazda) hırsızlık ve hıyanet olmamak üzere (Hudeybiye'de
müslümanlarla Mekke müşrikleri) barış yaptılar.
İzah:
Bu hadis-i şerif, harbî
denilen, gayr-i müslim düşmanlarla lüzumunda savaş yapılabileceği gibi,
icabederse barış da yapılabileceğine delalet etmektedir. Uzun süreli
barışlarda, seran bir antlaşma metninin hazırlanması gerekir. Hudeybiye
antlaşması, bunun en güzel bir örneğidir.
Barış süresi; görülen
lüzuma göre uzun veya kısa olabilir. Bu (veliyyülemrin içtihadına ve) görülen
lüzumun derecesine bağlıdır.
Şafiî fakihlerine göre;
fazla bir zaruret görülmediği takdirde, dört aylık bir barış yapılması caizdir.
Zaruret halinde ise yapılacak barışlar, nihayet Hudeybiye barışına müsavi bir
müddetle olmalıdır ki, bu müddet, meşhur olan kavle göre on senedir.[bk.
Hukuk-u İslamiyye Kamusu, Bilmen Ö. Nasuhi, III, 387.]
Yine Şafiî Fakihlerine
göre, on senelik barış süresi sona erince lüzumu halinde, onar sene olmak üzere
yeni antlaşmalarla uzatılabilir.