بَاب
فِي
الرُّسُلِ
154. Elçiler
حَدَّثَنَا
مُحَمَّدُ
بْنُ عَمْرٍو
الرَّازِيُّ
حَدَّثَنَا
سَلَمَةُ
يَعْنِي ابْنَ
الْفَضْلِ
عَنْ
مُحَمَّدِ
بْنِ
إِسْحَقَ قَالَ
كَانَ
مُسَيْلِمَةُ
كَتَبَ إِلَى
رَسُولِ
اللَّهِ
صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
قَالَ وَقَدْ
حَدَّثَنِي
مُحَمَّدُ بْنُ
إِسْحَقَ
عَنْ شَيْخٍ
مِنْ
أَشْجَعَ يُقَالُ
لَهُ سَعْدُ
بْنُ طَارِقٍ
عَنْ سَلَمَةَ
بْنِ
نُعَيْمِ
بْنِ
مَسْعُودٍ
الْأَشْجَعِيِّ
عَنْ أَبِيهِ
نُعَيْمٍ
قَالَ سَمِعْتُ
رَسُولَ اللَّهِ
صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
يَقُولُ
لَهُمَا
حِينَ قَرَأَ
كِتَابَ مُسَيْلِمَةَ
مَا
تَقُولَانِ
أَنْتُمَا
قَالَا
نَقُولُ
كَمَا قَالَ
قَالَ أَمَا
وَاللَّهِ
لَوْلَا
أَنَّ
الرُّسُلَ
لَا تُقْتَلُ
لَضَرَبْتُ
أَعْنَاقَكُمَا
Nüaym b. Mes'ûd
el-Eşceî'den demiştir ki: Ben Rasûlullah (S.A.V.)'i (Müseylimenin elçileri,
huzurunda) Müseylime'nin mektubunu okudukları zaman (Müseylime hakkında) siz ne
diyorsunuz, derken işittim. (Onlar da): "Biz de (onun bu mektupta) dediği
gibi (Peygamber olduğunu) söylüyoruz." diye cevap verdiler. Bunun üzerine
(Hz. Peygamber): "Şunu iyi biliniz ki: Eğer elçiler öldürülseydi ikinizin
de boynunu vururdum.” buyurdu.
Diğer tahric: Ahmed b.
Hanbel, 111, 487.
AÇIKLAMA:
Bilindiği gibi
Müseylime, Hz. Peygamber devrinde Peygamberliğini ilan eden ve Kezzab = yalancı
ismiyle meşhur olan kimsedir. Hanife oğullarından birçok kimseleri de kendine
inandırmaya muvaffak olan bu kimse, Hz. Ebû Bekir es-Sıddık'ın halifeliği
sırasında öldürülmüştür.
Şeyhü'l-islam İbn
Teymiye'nin Musannafında Ahmed b. Hanbel (r.a)'e nisbet ederek rivayet ettiği
bir hadiste Müseylime'nin Hz. Peygambere gönderdiği elçilerden birinin
İbnü'n-Nevvaha diğerinin de İbn Üsal isminde olduğu ifade ediliyor.
Bu iki elçi Hz.
Peygamberin huzurunda Müseylime'nin peygamberlik iddiasını tasdik etmekle,
İslam dininden çıkmış olduklarından ölüm cezasını hak etmiş oldular. Fakat
elçilik görevleri, öldürülmelerine engel teşkil ettiğinden onlara sadece
"Şunu iyi biliniz ki: Eğer elçiler öldürülseydi ikinizin de boynunu
vururdum." demekle yetindi.
Hz. Peygamberin bu
sözü, küfür diyarından elçi olarak İslam ülkesine gelen bir elçinin, devlet
başkanının veya diğer müslümanların huzurunda küfrü gerektiren bir söz
söylemesi halinde bile öldürülemeyeceğini ifade etmektedir. Çünkü elçilik,
taraflar arasında anlaşmayı sağlayan bir görev olduğundan, elçiler
kendileriyle antlaşma yapılan taraflar hükmündedirler. Bu sebeple kendilerine
saldırılamaz.
Ancak elçiler fevkalade
hallerde (gözaltında) tutulabilirler. Bu sebepten peygamber (S.A.V.) Mekke'de
alıkonulan müslüman sefir, kendisinin ordugâh kurduğu Hudeybiye'ye sağ ve
salim avdet edinceye kadar Mekkeli murahhasları alıkoymuştu.[İslam'da Devlet
İdaresi Hamidullah Muhammed 120-121.]