DEVAM: 23. Dua'nın
Fazileti Ve Âdabı
حَدَّثَنَا
سُلَيْمَانُ
بْنُ حَرْبٍ
حَدَّثَنَا
شُعْبَةُ
عَنْ عَاصِمِ
بْنِ عُبَيْدِ
اللَّهِ عَنْ
سَالِمِ بْنِ
عَبْدِ اللَّهِ
عَنْ أَبِيهِ
عَنْ عُمَرَ
رَضِيَ
اللَّهُ
عَنْهُ قَالَ
اسْتَأْذَنْتُ
النَّبِيَّ
صَلَّى اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
فِي
الْعُمْرَةِ
فَأَذِنَ لِي
وَقَالَ لَا
تَنْسَنَا
يَا أُخَيَّ
مِنْ
دُعَائِكَ
فَقَالَ
كَلِمَةً مَا
يَسُرُّنِي
أَنَّ لِي
بِهَا
الدُّنْيَا
قَالَ
شُعْبَةُ
ثُمَّ
لَقِيتُ
عَاصِمًا بَعْدُ
بِالْمَدِينَةِ
فَحَدَّثَنِيهِ
وَقَالَ
أَشْرِكْنَا
يَا أُخَيَّ
فِي
دُعَائِكَ
Ömer (r.a.)'den;
demiştir ki: "Resulullah (s.a.v.)'den Umre için izin istedim. Bana izin
verdi ve "-Kardeşçiğim bizi de dua'dan unutma."buyurdu. Bana öyle bir
söz söylemiş oldu ki, onun yerine tüm dünyaya sahip olmam beni o kadar
sevindirmezdi."
(Râvilerden) Şu'be dedi
ki: Daha sonra Medine'de Asım'la karşılaştım, aynı hadisi bana nakletti (fakat
bu sefer) "Duana bizi de ortak et, ey kardeşim" dedi.
İzah:
Tirmizî, deavat; İbn
Mâce, menâsik; Ahmed b. Hanbel, I, 29, II, 59.
Hz. Ömer'in umre yapmak
için izin istemesi Aliyyü'l-Kaari'ye göre Medine'de olmuştur. İbn Hacer ise,
Kaza umresinde olduğunu Hz. Ömer'in câhiliye devrinde nezrettiği bir umreyi
yapmak için izin istediğini söyler.
Hz. Ömer'in dünyalara
değişmediği söz, ya Rasulullah’ın, kendisine "Kardeşciğim" buyurması,
ya da duada kendisini de unutmamasını istemesidir. Çünkü her ikisi de Hz. Ömer
için paha biçilmez bir iltifattır. Resûlül-lah, değer vermediği, kadr ve
kıymetini takdir etmediği bir kimseye bu şekilde iltifat etmez.
Hz. Peygamber Hz.
Ömer'e, "beni de duadan unutma" dememiş, çoğul olarak, "bizi
de..." buyurmuştur. Bu ya azamete delâlet eder, ya da Re-sulüllah (s.a.v.)
kendisiyle birlikte ümmetini de kasd etmiştir.
Şu'be'nin, hadisinin
sonundaki sözlerinden anlaşıldığına göre, kendisi hadisi Asım'dan iki kerre
işitmiştir. Bunların birincisinde Asım, Resulüllah'ın Hz. Ömer'e "duadan
bizi de unutma ey kardeşciğim"; ikincisinden ise, "duana bizi de
ortak et, ey kardeşciğim" buyurduğunu söylemiştir.
Ebû Dâvûd bu son
bölümü, Şu'be'nin hafızasının Âsım'ınkinden daha kuvvetli olduğuna işaret etmek
için kitabına almış olabilir. Ancak Resulul-lah her iki cümleyi de söylemiş olabilir.
Nitekim İbn Mâce'nin Süfyân kanalıyla Asım'dan yaptığı nakle göre Resulüllah,
"Ey kardeşciğim! Duadan bir şeye de bizi ortak et, bizi unutma"
buyurmuştur. Buna göre Asım'ın Şube'-yi ikinci görüşünde önceden söylemediği
ikinci cümleyi hatırlattığı anlaşılmaktadır. Bu ise, Asım'ın hafızasının
zaafına değil, kuvvetine delildir.