DEVAM: 23. Dua'nın
Fazileti Ve Âdabı
حَدَّثَنَا
عُثْمَانُ
بْنُ أَبِي
شَيْبَةَ
حَدَّثَنَا
حَفْصُ بْنُ
غِيَاثٍ عَنْ
الْأَعْمَشِ
عَنْ حَبِيبِ
بْنِ أَبِي
ثَابِتٍ عَنْ
عَطَاءٍ عَنْ
عَائِشَةَ
قَالَتْ سُرِقَتْ
مِلْحَفَةٌ
لَهَا
فَجَعَلَتْ
تَدْعُو
عَلَى مَنْ
سَرَقَهَا
فَجَعَلَ
النَّبِيُّ
صَلَّى اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
يَقُولُ لَا تُسَبِّخِي
عَنْهُ
Aişe (r.anha),
çarşafının çalındığını, bunun üzerine onu çalana beddua etmeye başladığını,
Efendimizin de "Ondan hafifletme" buyurduğunu rivayet etmiştir.
قَالَ
أَبُو دَاوُد
لَا
تُسَبِّخِي
أَيْ لَا
تُخَفِّفِي
عَنْهُ
Ebû Dâvûd dedi ki: ....
demek, “ = Ondan hafifletme" manasındadır.
İzah:
Ahmed b. Hanbel, VI,
45, 136.
Metinde görüldüğü üzere
Hz. Aişe (r.anha) çarşafını çalana beddua etmeye başlayınca ResulüIIah (s.a.v.)
"Ona beddua ederek hafifletme bedduayı bırak" buyurmuştur. Bu
ifâdenin akla ilk getirdiği mânâ "beddua etme de öbür dünyadaki azabı
hafiflemesin. Çünkü senin yaptığın beddua onun yaptığı hırsızlığın cezasının
hafiflemesine sebeb olacaktır" şeklindedir. Fakat Peygamber (s.a.v.)'in
ümmetine karşı olan şefkat ve merhameti gözönüne alındığında Resulüllah'm
kastettiği mânânın hiç de öyle olmadığı anlaşılır. Çünkü Hz. Peygamberin bir
müslümanın azab görmesini istemesi tasavvur edilemez. O halde Resul-i Ekrem'in
maksadı, Aişe (r.an-ha)'mn hırsıza beddua etmeyi kesip onu tamamen
affetmesidir. Tabiatiyle bu af, hırsızlığın kul hakkı ile ilgili olan kısmına
aittir. Allah'ın hakkını ancak tevbe veya Allah'ın affetmesi düşürür.
Aslında Resûlüllah'ın
Hz. Aişe'ye söylediğinin faydası sadece hırsıza değil, aynı zamanda Aişe
validemizin kendisine de dokunur. Çünkü o bedduayı artırdıkça, hırsızın azabı
azalacak, hatta bir an gelecek beddua hırsızlığın suçunu geçecek ve hırsız
beddua sahibinden alacaklı hale gelecektir. Ama onu affederse böyle bir ihtimal
de ortadan kalkacaktır.