DEVAM: 23. Dua'nın
Fazileti Ve Âdabı
حَدَّثَنَا
قُتَيْبَةُ
بْنُ سَعِيدٍ
حَدَّثَنَا
ابْنُ
لَهِيعَةَ
عَنْ حَفْصِ
بْنِ هَاشِمِ
بْنِ
عُتْبَةَ
بْنِ أَبِي
وَقَّاصٍ عَنْ
السَّائِبِ
بْنِ يَزِيدَ
عَنْ أَبِيهِ
أَنَّ النَّبِيَّ
صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
كَانَ إِذَا
دَعَا
فَرَفَعَ
يَدَيْهِ مَسَحَ
وَجْهَهُ
بِيَدَيْهِ
es-Sâib b. Yezid
babasından, Resulullah (s.a.v.) ellerini kaldırıp da dua ettiğinde onları
yüzüne sürerdi" diye rivayet etti.
İzah:
Yezid b. Sa'id b.
Sümâme: Mekke fethi günü müslüman olmuştur. Hz. Ömer kendisine bazı resmi
görevler vermiştir. Tirmizî ve Buharî el-Edebü'I-Müfred'de kendisinden hadis
rivayet etmişlerdir, (bk. et-Menhel, VIII, 156-157).
Hadis-i şerif dua
ederken elleri kaldırmanın ve duanın bitiminden sonra yüze sürmenin sünnet
olduğunu göstermektedir.
Tıybî hadisteki
ifadeden elleri kaldırmadan dua edilmesi halinde onların yüze sürülmemesi
gerektiğinin anlaşıldığını söyler. Peygamber (a.s.)'in namazda tavaf yaparken
yatağa yattığında ve yemekten sonra olmak üzere çokça dua ettiği ve her
seferinde ellerini kaldırmadığı sonunda da yüzüne sürmediği bellidir. Buna göre
Tıybî'nin koyduğu kayıt gayet yerindedir.
Bu hadis zayıftır.
Çünkü senedinde Abdullah b. Lehî'a ve Hafs b. Hâşim vardır.