SÜNEN EBU DAVUD

Bablar  –  Konular  –  Numaralar  

SALAT BAHSİ

<< 1112 >>

بَاب الْكَلَامِ وَالْإِمَامُ يَخْطُبُ

227-229. Îmam Hutbe Okurken Konuşmak

 

حَدَّثَنَا الْقَعْنَبِيُّ عَنْ مَالِكٍ عَنْ ابْنِ شِهَابٍ عَنْ سَعِيدٍ عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ إِذَا قُلْتَ أَنْصِتْ وَالْإِمَامُ يَخْطُبُ فَقَدْ لَغَوْتَ

 

Ebû Hureyre (r.a.)'in haber verdiğine göre Resûlullah (Sallallahu aleyhi ve Sellem); "İmam hutbe okurken (yanındaki arkadaşına) "sus" dedin mi, boş konuşmuş (cumanın sevabını kaçırmış) olursun" buyurmuştur.

 

 

İzah:

Buhârî, cuma; Müslim, cuma; Nesâî, cuma, iydeyn, Tirmizî, cuma; İbn Mâce, ikâme ; Ahmed b. Hanbel, II, 244, 272, 280, 393, 396, 485, 517, 532; Muvatta, cuma; Dârimî, salât 195.

 

Lağv: "Faydasız söz" demektir. "Günah, doğrudan ayrılmak, söylenmesi caiz olmayan söz, aslı olmayan bâtıl sözleri konuşmak" mânâlarında da kullanılır.

 

Bazı âlimler bu hadisteki "boş konuşmuş olursun" diye terceme ettiği­miz sözündeki lağv kelimesinde kastedilen mânânın, "yanındakine sus diyene, cuma borcu düşse bile, kıldığı cumadan sevab yoktur'' demek olduğunu söylemişlerdir.

 

Tirmizî bu hadisi, "kim cuma günü imam hutbe okurken (yamndakine) "sus derse, boş lâf etmiştir" ibaresi ile riâyet ettikten sonra, şöyle de­mektedir: "Bu bâbda İbn Ebî Evfâ ve Câbir b. Abdillah'dan da hadis rivayet edilmiştir. Ebû Hureyre'nin hadisi hasen-sahihtir. Ulemânın ameli, bu ha­dise göredir. Âlimler insanın imam hutbe okurken konuşmasını mekruh say­makta ve başkası konuşursa ona ancak işaretle mânı olabilir demektedirler."

 

Hadisin Buhârî ve Müslim'deki rivayetleri Cuma günü imam hutbe okurken (yanındaki) arkadaşına "sus" dedin mi boş lâf etmiş olursun"  şeklindedir.

 

Tirmizî'nin işaret ettiği İbn Ebî Evfâ hadisini İbn Ebî Şeybe Musannef’inde, Bezzâr ile Ebû Ya'lâ da Müsned'lerinde şu şekilde rivayet etmişlerdir:

 

"Sa'd b. Ebî Vakkâs (r.a.) cuma günü yanında duran birine "senin iîamazın olmadı" demiş o zat da durumu Resûlüllah'a bildirip:

 

Ya Resulallah! Sa'd bana namazımın namaz olmadığını söyledi. Resülullah:

 

"Niçin öyle dedin ya Sa'd?" diye sordu, Sa'd:

 

Çünkü sen hutbe okurken o konuşuyordu, karşılığını vermiştir. Bu­nun üzerine Hz. Nebi:

 

"Sa'd doğru söylemiş" buyurmuştur.

 

Aynî, bu konuda İbn Abbâs, Ebû Zerr, Ebû'd-Derdâ, Abdullah b. Mes'ûd Abdullah b. Amr ve Hz. Ali'den de rivayetler olduğunu söyler.

 

Abdullah b. Amr'ın rivayeti Ebû Dâvûd'da bundan sonra gelecek olan hadistir.

 

İbn Abbâs'ın rivayetini Ahmed b. Hanbel ve Bezzâr Müsned'lerinde Taberanî de el-Mu'cemu'1-Kebîr'inde tahrîc etmişlerdir. Bu rivayette İbn Ab-bas şöyle der:

 

"Resülullah, (s.a.v.) cuma günü İmam hutbe okurken konuşan kimse kitap taşıyan eşek gibidir.Ona sus! diyenin de cuması yoktur" buyurdu.[Ahmed b. Hanbel, I, 230.]

 

EbuM-Derdâ ve Ebû Zerr'in hadisleri de Taberânî'nin rivayetine göre şu şekildedir:

 

Resûlullah (s.a.v.) cuma günü minberde iken bir sûre okumuş; bunun üze­rine EbuM-Derdâ, yanındaki Ubeyy b. Ka'b'a dürterek:

 

Bu sûre ne zaman nazil oldu? Ben bunu daha önce hiç duymamıştım, demiş. O da, susmasını işaret etmiş ve namaz bitince:

 

Senin kıldığın namazdan ettiğin kâr sadece konuştuğun lüzumsuz söz­dür, demiş.

 

EbuM-Derdâ durumu Resûlullah'a intikal ettirince Efendimiz:

 

"Ubeyy doğru söylemiş" buyurmuştur.

 

Abdullah b. Mes'ud'un bu konudaki hadisini de İbn EbîŞeybe Musannef’inde, Taberânî de el-Mu'cemu'l-Kebîr*İnde rivayet etmiştir. Bu rivayet­te İbn Mes'ud: "İmam minbere çıktığı vakit yamridakine "sus" demen boş söz olarak kâfidir "demiştir.

 

Hz. Ali'nin hadisini ise, Ahmed b. Hanbel merfu olarak rivayet etmiş­tir. Bu rivayette:

 

"...ve kim sus! derse konuşmuş demektir. Konuşan kimsenin de Cuma’sı yoktur" buyurulmuştur.

 

Bütün bu rivayetler, hutbe esnasında konuşmanın doğru olmadığında müttefiktir. Ancak bu doğru olmamanın derecesi ve safhasıi âlimler arasında ihtilaflıdır.

 

Urve b. Zübeyr, Said b. Cübeyr, Şâ'bi, İbrahim en-Nehâî, Süfyân-ı es-Sevrî, Davûd-ı Zahirî ve îmanı Şafiî'nin sonraki görüşüne göre hutbe esna­sında konuşmak haram değil, tenzihen mekruhtur. Konuşmamak müstehabtır. İmam Şâfiî!ye göre, imam minbere çıksa bile hutbeye başlamadan cemaatin konuşmasında hiç bir mahzur yoktur. Hutbeyi duyan ile duymayan arasın­da fark yoktur.

 

Mâlikîlere göre, imam hutbe okumaya başlayınca hutbe bitinceye ka­dar konuşmak haramdır. Bunlara göre, imam minbere çıktıktan sonra hita­beye başlayıncaya kadar ve hitabe bittikten sonra konuşmakta mahzur yoktur. Bu konuda hatîbin sesini duyup konuşmasını anlayan ile, uzakta durup ha­tibin sözünü anlamayan arasında fark yoktur. Yalnız imam hutbede fuzûlî şeylerden bahsederse onu dinleme mecburiyeti ortadan kalkar.

 

Selâm vermek, verilen selâmı almak, konuşana "sus" demek haram olan konuşmalardandır. Konuşana işaret etmek veya birşey atmak hutbe ânında yemek yemek, aksırana "yerhamukellah" demek de haramdır.

 

Hanbelîlere göre, cuma günü hatibe sesini duyacak kadar yakın olanın ister dünyevî, ister uhrevî konularda olsun konuşması haramdır. Resûlullah'ın ismi anıldığında onu duyanın salevât getirmesi mubahtır. Ancak gizli getir mesi iyidir. Yine hutbe dinleyenin yapılan duaya "âmin" demesi, aksirana "yerhamukellah" demesi, verilen selamı iade etmesi ve aksırınca hamdetmesi caizdir.

 

Hatibin sesini duymayacak kadar uzakta olanın konuşması ise, caizdir. Ancak bu durumda olanın susup duracağı yerde Kur'an-ı Kerim okuması veya zikir yapması müstehabtır.

 

Han belilere göre de haram olan konuşma tam hitabe anındaki konuş­madır. Hutbe başlamadan önce veya bittikten sonra imam minberde de olsa konuşmak caizdir.

 

Ha neftlere göre, hutbeyi dinlemek vacibtir. Hutbe esnasında konuşmak tahrimen mekruhtur. Konuşulan sözün uhrevî ya da dünyevî olması, konu­şanın, imamın sözünü duyabilecek kadar yakın veya duyamayacak derecede uzak olması neticeyi değiştiremez.

 

Bir kimse Resûlullah'ın ismi anılınca içinden salevât getirir, yanındaki konuşana sözle susmasını söyleyemez fakat işaret etmesinde beis yoktur. Selâm vermek, selâm almak, aksırana "yerhamukellah" demek, Kur'ân okumak, teşbih çekmek de mekruhlar cümlesindendir.

 

Bedâyi'de; "Hutbe ânında konuşmak mekruhtur, Kur'ân okumak, na­maz kılmak teşbih çekmek... gibi hutbe dinlemekten meşgul eden işlerin hük­mü de aynıdır" deniliyor.

 

Şerh-i Zahidî'de de sağa - sola dönmek, abesle meşgul olmak gibi na­mazda mekruh olanların, hutbe dinleyenler için de mekruh olduğu kayde­dilmektedir.

 

Hulâsa Ma tabir biraz daha serttir. Hulâsa'nın ibaresi: "Emir bi'1-ma'ruf bile olsa, namazda haram olan herşey hutbe hâlinde de haramdır" şeklinde­dir. Diğer kitaplardaki ibarelerin yardımı ile Hulâsa'daki "haram" tâbiri­nin "tahrimen mekruh" yerine kullanıldığını söyleyebiliriz.

 

Hanefî mezhebinin görüşü olarak yazdıklarımızın hepsi İmam-i A'zam'a göre imam minberde olduğu müddetçe geçerlidir. Sadece hutbe iradı ile ka­yıtlı değildir. Dolayısıyla imam minbere çıkıp da otururken veya hutbe bitip kamet getirilirken konuşmak da mekruhtur. Bazı rivayetlere göre bu yasak imamın, hutbe okumak maksadıyla yerinden ayrılması ile birlikte başlar. An­cak Bahru'r-Râik'in tnâye ve Nihâye'den naklettiğine göre hutbe başlama­dan önce teşbih cinsinden şeyler söylenmesi sahih olan rivayete göre caizdir.

 

Ebû Hanife bu görüşünde İbn Abbâs ve İbn Mes'ud'dan rivayet edilen "imam çıktığı zaman namazda konuşmak da yoktur" mealindeki hadise da­yanır. Bu hadisin hem mevkuf hem de merfu' rivayetleri vardır. Ancak mevkuf oluşu kusur değildir. Çünkü bu türlü şeyler akılla bilinemez. Bazı âlimler buradaki "çıkmak"tan maksadın imamın odasından çıkması olduğunu söylemislerdir. Esah olan, Zeylaî'nin dediği gibi, "minbere çıkmazdır. Daha önce geçen ve meleklerin cami kapısına oturup gelenleri kaydettiklerini imam hutbeye çıkınca da defterlerini kapattıklarım bildiren hadis[bk. 1951 numaralı hadis ve açıklaması.] de îmam-ı Azam'ın görüşünü takviye etmektedir.

 

Ebû Yûsuf ve Muhammed'e göre, sadece hatibin hitabeti esnasında ko­nuşmak mekruhtur. Çünkü konuşmanın yasak oluşunun sebebi hutbe din­lemektir. Hutbe olmayınca susmak şart değildir. Öyleyse hutbeden önce veya sonra hatib minberde de olsa konuşmak caizdir. "İmamın (hutbeye) çıkışı namazı, konuşması da sözü keser" hadisi, bunların delilidir. Ancak îbnü'l-Humâm ve Aynî bu sözün hadis değil, Zührî'nin kelamı olduğunu söylerler.

 

Akrebe veya yılana işaret etmek, körün önündeki tehlikeyi haber ver­mek gibi namazda yapılması caiz olanların, hutbe esnasında da yapılması caizdir.

 

Şa'bî'den ve onunla birlikte birkaç kişiden hutbe esnasında konuşma­nın caiz olduğu rivayet edilmiştir. Ancak bunlar icmâ'ya mani olacak ölçü­de değildir. Onun için İbn Abdilber hutbeyi duyan kimsenin onu dinlemesi gereğinin tabiûndan birkaçı hâriç tutulursa icmâ ile sabit olduğunu söylemiştir.

 

Bazı âlimler Buhârî, Müslim ve Tirmizî'deki rivayetlerinin cuma günü ile kayıtlı olmasını gözönüne alarak men edilen konuşmanın cuma hutbesi­ne mahsus olduğunu diğer hutbelerde konuşulabileceğini söylemişlerdir.