İBNÜ’L-ESİR

1. CİLT İSLAM ÖNCESİ ANA SAYFA Kur’an Hadis Sözlük Biyografi

NUH’UN (A.S.) ZAMANINDA MEYDANA GELEN HADİSELER

Hz. Nuh'un peygamber olarak gönderildiği kavmin diyaneti hakkında alimler farklı görüşler ortaya atmışlardır. Bazı alimler, bu kavmin küfür, fuhşiyat, içki içmek ve eğlencelere dalarak Allah'a itaatten yüz çevirmek gibi Allah'ın hoşlanmadığı çirkin işlerle meşgul olduklarını söylemişler; diğer bir kısım alimler de bu kavmin Biveresb'a itaat eden insanlar olduklarını ifade etmişlerdir. Biveresb, Sabiilik mezhebini ilk defa ortaya koyan kişi olmuş ve Hz. Nuh'un peygamber olarak gönderildiği kavim de ona tabi olmuştur. Biz, Biveresb ile ilgili haberleri yakında ileride bahsedeceğiz.

Allah'ın kitabı Kur'an ise onların putperest bir kavim olduklarını söylüyor ve bir ayette: ''(Onlar halka): "Sakın taptıklarınızı bırakmayın. Hele Ved'den, Suva'dan, Yeğus'tan, Ye'uk'tan ve Nesr'den asla vazgeçmeyin" dediler. Onlar böylece pek çok kimseyi saptırıp baştan çıkardılar.'' (Nuh suresi, ayet 23, 24) buyrulur.

Bana göre bu üç görüş arasında tenakuz yoktur, çünkü hakkında şüphey e mahal bulunmayan en doğru görüş Kur'an-ı Kerim'in de beyan ettiği üzere bu kavmin putperest olmasıdır. Aynı zamanda puta tapan bu kavim, Sabillerin bir kolunu teşkil etmektedir. Sabiilik mezhebinin esası ise ruhanilere ibadet etmekten ibarettir. Bu ruhaniler de meleklerdir. Onların meleklere ibadet etmelerinin sebebi ise kendilerini Allah'a yaklaştıracakları inancından kaynaklanmaktadır. Aslında Sabiller, kainatın bir yaratıcısının bulunduğunu ve O'nun kudret ve hikmet sıfatlarına sahip mukaddes bir varlık olduğunu itiraf ederler; bununla birlikte: "Bize düşen görev O'nun celal ve azametini kavramaktaki aczimizi bilmek, O'na yaklaştırıcı vasıtalar olan ruhanilerin aracılığı ile yaklaşmağa çalışmak olmalıdır," derler. Ruhanileri gözle göremedikleri için de, kainatı idare ettiklerine inandıkları büyük varlıklar (heyakil), yani yedi gezegenden ibaret olan yıldızlar vasıtasıyla ruhanilere yaklaşmağa çalışırlar.

Sabiilerden ''Eshfıbu'l-eşhfıs'' denilen bir grup, bu büyük varlıkların, yani yedi gezegenin doğup battıklarını, gece görünüp gündüzün görünmediklerini düşünerek gözlerinin önünde devamlı bulunmak üzere putlar ihdas etmişlerdir. Onların bundan maksadı, putlar vasıtasıyla ''heyakil'' denilen yedi gezegene, bunlarla ruhanilere, ruhaniler ile de kainatın yaratıcısına tevessül edip yaklaşmağa çalışmaktı. İşte bu tarz bir düşünceden yeryüzünde ilk defa putlar ortaya çıkmıştır.

Yakın zamana, yani İslamiyet'ten biraz öncesine kadar Arapların arasında da bu itikadı taşıyanlar vardı. Bu hususla ilgili olarak bir ayette: ''(Onlar derler ki): Biz, bunlara (putlara) ancak bizi Allah'a daha fazla yaklaştırsınlar diye tapıyoruz.'' (Zümer suresi, ayet 3) buyrulur. Neticede putlara tapmaktan Sabiilik, küfür, hayasızlıklar ve diğer günah çeşitleri meydana gelmiştir.

Hz. Nuh'un kavmi küfür ve isyanlarında direnince, Allah (C.C.), kendilerini azabından sakındırmak, tövbeye, hakka dönmeğe ve Allah'ın emirlerini yerine getirmeğe davet etmek üzere Hz. Nuh (A.S.)'u elli yaşında iken onlara peygamber gönderdi ve Hz. Nuh kavminin arasında dokuz yüz elli yıl kaldı.

Avn bin Ebu Seddad'a göre, Hz. Nuh peygamber olarak gönderildiği zaman üç yüz elli yaşındaydı ve o kavminin arasında dokuz yüz elli yıl kalmış, bundan sonra da üç yüz elli yıl daha yaşamıştır. Yukarıda geçtiği üzere, bu konuda başka rivayetler de vardır.

İbn İshak ve diğer alimler bu konuda şöyle diyorlar: "Hz. Nuh'un kavmi kendisinin üzerine çullanır, boğazını sıkar ve bayıltıncaya kadar onu döverlerdi. Nuh (A.S.) kendine gelince: ''Ey Rabb'im! Beni ve kavmimi affet, bağışla; zira onlar bilmiyorlar'' derdi. Nihayet onlar isyanlarına devam ettiler, gittikçe de hataları çoğaldı ve bu durum hem Nuh (A.S.), hem de kavmi için çok uzun sürdü; gün geçtikçe Hz. Nuh'un onlar tarafından çektiği sıkıntılar daha da arttı, hatta o, bir nesil gelip geçtikçe daha sonra gelecek olan neslin iman etmesini bekledi; fakat ne yazık ki sonra gelen nesil öncekinden daha beter çıkıyordu. Bu arada onlardan birisi: ''Bu adam bizim atalarımızla birlikte yaşadı, o zaman da şimdiki gibi mecnundu, atalarımız onun hiç bir sözünü kabul etmediler.'' dedi. Hz. Nuh kavmi tarafından dövülür, bir beze sarılarak evine atılırdı. Onu öldü sanırlardı. Nuh (A.S.) kendine gelince gusleder ve kavminin arasına çıkarak onları Allah'a imana davet ederdi. Durumun uzadığını ve her gelen neslin atalarından daha fena olduklarını gören Hz. Nuh ellerini kaldırıp: ''Ey Rabb'im! Kullarının bana yaptıklarını görüyorsun. Eğer senin bunlara bir ihtiyacın varsa onları doğru yola ilet, şayet onlara ihtiyacın yoksa onlar hakkında hükmünü vermen için bana fırsat ver.'' diye dua etti. Bunun üzerine Allah (C.C.) vahiy yoluyla Hz. Nuh'a: ''İnananlar hariç, diğerleri inanmayacaktır.'' buyurdu. Nihayet kavminin imanından ümidini kesen Nuh (A.S.) onların aleyhine bedduada bulundu. Allah (C.C.), onun bedduasını şu ayetlerle bize haber veriyor: ''Ey Rabb'im! Yeryüzünde kafırlerden yurt tutan hiç bir kimse bırakma! Çünkü sen onları bırakırsan (mümin) kullarını yoldan çıkarırlar, onlar kafir ve facirden başka da evIad doğurmazlar. Ey Rabb'im! Beni, anamı, babamı, iman etmiş olarak evime giren kimseleri, erkek müminleri ve kadın müminleri sen mağfiret et; zalimlerin helakinden başka bir şeylerini de artırma.'' (Nuh suresi, ayet 26 28).

"Hz. Nuh, kavmini Allah'a şikayet edip onlara karşı yardım isteyince kendisine Allah tarafından: ''(Ey Nuh!) Bizim nezaretimiz ve vahyimizle gemi yap. Zalimler hakkında bana bir şey söyleme; çünkü onlar suda boğulacaklardır.'' (Hud suresi, ayet 37) buyruldu. Bunun üzerine Nuh (A.S.) gemi yapmağa yöneldi, dine davet işini durdurup ağaç, demir, zift gibi gemi için gerekli olan şeyleri hazırlamağa başladı. Bu arada Hz. Nuh geminin inşası ile meşgul olurken yanından gelip geçen kavmi onu alaya alıyordu. Bir ayette bildirildiği üzere Nuh (A.S.) da onlara: '' ... Eğer bizimle eğlenirseniz biz de sizinle, bu eğlendiğiniz gibi eğleneceğiz. Artık kendisini rüsvay edecek olan azabın kime gelip çatacağını, daimi azabın da kimin başına geleceğini ileride bileceksiniz.'' (Hud suresi, ayet 38-39) tarzında karşılık veriyordu. Bu arada kavmi de ona! ''Ey Nuh! Peygamberlikten sonra şimdi de marangoz oldun" diyerek alay ettiler. Nihayet Allah (C.C.) onların kadınlarını kısır hale getirdi, bu yüzden onlar çocuk yapamaz oldular. Hz. Nuh gemisini sac (Hindistan'da yetişen bir ağaç) ağacından yapıp tamamladı ve Allah'ın emriyle uzunluğunu seksen, genişliğini elli, yüksekliğini ise otuz arşın yaptı.''

Katade, bu geminin uzunluğunun üç yüz, genişliğinin elli, yüksekliğinin ise otuz arşın olduğunu söylüyor.

el-Hasen ise geminin uzunluğunun bin iki yüz, genişliğinin ise altı yüz arşın olduğunu ileri sürüyor; fakat işin doğrusunu Allah bilir.

Ayrıca Allah Nuh (A.S.)'a gemisini üst, alt ve orta olmak üzere üç katlı yapmasını emretmişti. Bu emre uygun olarak hareket edip tamamladı ve gemiyi hazır hale getirdi.

Allah, Hz. Nuh'a vermiş olduğu bir söz üzerine: ''Nihayet emrimiz gelip de fırın kaynadığı zaman (Nuh'a) dedik ki: "Her birinden (her çeşit hayvandan erkek ve dişi olmak üzere) ikişer çift ile aleyhinde söz geçen (helakleri takdir edilen) kimselerden gayri aileni ve iman edenleri gemiye yükle." Zaten onunla beraber iman edenler de pek azdı.'' (Hud suresi, ayet 40) buyurdu. Allah (C.C.) bu fırını kendisiyle peygamberi olan Nuh (A.S.) arasında bir alamet kılmıştı.

Rivayet edildiğine göre, bu fırın (tennur) Havva'nın sahip olduğu bir taştan ibaretti. İbn Abbas'a göre ise bu fırın Hindistan topraklarında bulunuyordu. Mücahid ve eş-Şa'bi ise bu fırının Küfe topraklarında bulunduğunu, fırında suyun kaynadığını gören eşinin bunu Nuh (A.S.)'a haber verdiğini söylüyorlar.

Ayrıca Allah'ın emriyle Kabe Cebrail (A.S.) tarafından dördüncü kat göğe kaldırıldı. Yukarıda da bahsi geçtiği üzere, Kabe cennet yakutundan yapılmıştı. ''el-Haceru'l-esved'' denilen taş da yine Cebrail (A.S.) tarafından Ebu Kubeys dağının bir yerine gizlice bırakılmıştı. Hz. İbrahim (A.S.) Kabe'yi yeniden inşa edip bu taşı yerine yerleştirinceye kadar bırakıldığı yerde kalmıştı.

Nihayet fırın kaynayıp fışkırınca Allah (C.C.)'ın gemiye almasını emrettiği kimseleri Hz. Nuh gemisine aldı. Bunlar, Hz. Nuh'un üç oğlu Sam, Ham ve Yafes ile bunların hanımları ve diğer altı kişiden ibaretti. Böylece Hz. Nuh ile birlikte gemiye binenlerin sayısı on üç olmuştu.

İbn Abbas'a göre, gemide sekiz erkek kişi bulunuyordu; bunlardan biri Cürhüm idi ve hepsi de Hz. Şis (A.S.)'in oğullarındandı.

el-A'meş ise gemide bulunanların yedi kişiden ibaret olduğunu söylüyor; fakat bunların arasında Hz. Nuh'un hanımının bulunduğunu zikretmiyor.

Katade'ye göre de gemide sekiz kişi vardı. Bunlar, Hz. Nuh, hanımı ve üç oğlu ile bunların hanımlarından ibaretti.

Hz. Nuh kendisiyle birlikte Hz. Adem (A.S.)'in cesedini gemiye aldı; sonra Allah'ın, yanına almasını emrettiği hayvanları gemiye soktu; fakat kafir olan oğlu Yam ise gemiye binmedi. Bu arada gemiye en geç binen hayvan merkep oldu. Merkep gemiye alınırken göğsü gemiye girdiği halde, İblis kuyroğuna yapıştığı için ayakları bir türlü yerden kalkmıyordu. Hz Nuh, merkebe gemiye girmesini emrettiyse de o bir türlü girmeğe güç yetiremiyordu. Nihayet Nuh (A.S.) merkebe: "Şeytan yanında olsa dahi gemiye gir." diye seslendi. Böylece Hz. Nuh'un ağzından sürc-i lisan kabilinden bu söz çıkmış oldu. Hz. Nuh bu sözü söyler söylemez şeytan merkep ile birlikte gemiye girdi. Bunun üzerine Hz. Nuh: "Ey Allah'ın düşmanı, seni gemiye kim soktu?" diye şeytanı sorguya çekti. Şeytanın: " '' Her ne kadar yanında şeytan bulunsa dahi gemiye gir.'' diye merkebe seslenen siz değil miydiniz?" demesi üzerine onu serbest bıraktı.

Hz. Nuh (A.S.)'un gemiye hayvanları alması emredilince o: "Ey Rabb'im! Şimdi ben aslanla sığırı, oğlakla kurdu, kuşla kediyi bir arada nasıl barındıracağım?" dedi. Bunun üzerine Allah (C.C.) ona: "Daha önce aralarına düşmanlığı koyan, şimdi de onların arasını bulur." cevabını verdi ve aslanın üzerine humma hastalığı atarak onu kendisiyle meşgul etti.

İşte bu yüzden bir şiirde: ''Uzun ömürlü de olsa köpek humma hastalığına yakalanmaz; fakat humma hastalığı aslan'ın alın yazısıdır.'' denmiştir.

Hz. Nuh geminin en alt katına kuşları, orta katına vahşi hayvanları yerleştirdi, kendisiyle birlikte bulunan Memoğulları da en üst kata yerleştiler. Hz. Nuh gemide kendisini garanti altına alıp alınmaları emredilenleri gemiye yüklediği zaman, bir rivayette, bizim zikrettiğimiz gibi, diğer rivayette ise altı yüz yaşlarında bulunuyordu. İşte bu sırada sular boşanmağa başladı. Nitekim bu hususla ilgili bir ayette: ''Biz de derhal nehir gibi devamlı akan bir su ile göğün kapılarını açtık. Yeryüzünde kaynaklar fışkırttık. Her iki su takdir edilmiş bir işin olması için birleşti.'' (Kamer suresi, ayet 11-12) buyrulur. Suların boşanınağa başlaması ile geminin su üzerinde yükselmesi arasında kırk gündüz ve kırk gecelik bir zaman geçti; hatta gittikçe sular çoğalıp yükselmeğe başladı. Hz. Nuh (A.S.) kendisinin ve beraberindekilerin üzerine geminin çatısını kapatıp örttü. Sonra gemi dağlar gibi dalgalar arasında yüzmeğe başladı. Bu sırada Hz. Nuh kendisinden ayrılıp bir kenarda bekleyen ve helak edileceklerden olan oğlu Yam'a: ''Yavrucuğuın! Sen de bizimle beraber bin, kafırler ile beraber olma.'' (Hud suresi, ayet 42) diye seslendi. Fakat kafir olan oğlu Yam babasına: ''Beni sudan koruyacak bir dağa çıkacağım ... " (Hud suresi, ayet 43) karşılığını verdi. Hz. Nuh'un oğlu Yam, barınak ve sığınak yerleri olan dağlara çıkıp kurtulmak istemişti. Bunun üzerine Hz. Nuh oğluna: ''Bugün Allah'ın emrinden (azabından) merhamet sahibi olan Allah'tan başka koruyucu yoktur ... '' (Hud suresi, ayet 43) diyerek uyardı. Ama ne yazık ki bu sırada: ''Aralarına bir dalga girdi ve oğlu (Yam) suda boğulanlardan oldu.'' (Hud suresi, ayet 43).

Bu sırada sular dağların başlarına yükseldi; hatta en yüksek dağın başından on beş arşın daha yükseldi. Neticede yeryüzünde bulunan hayvanlar ve bitkiler telef oldular. Yer yüzünde ise sadece Hz. Nuh (A.S.), onunla birlikte bulunanlar, bir de Tevrat ehlinin iddialarına göre Uc bin Anak sağ kaldılar.

İbn Abbas anlatıyor: "Allah (C.C.) kırk gün yağmur yağdırınca, yağmur ve çamurdan rahatsız olan hayvanlar ve kuşlar Hz. Nuh'un yanına gelip onun emrine boyun eğdiler. Bunun üzerine Hz. Nuh, Allah'ın emrettiği üzere onlardan alınacakları gemiye yükledi. Nihayet Hz. Nuh ve beraberindekiler on üç Ağustos (Ab)'a rastlayan Recep ayının onuncu gününde gemiye bindiler, Muharrem ayının onuncu günü olan Aşure gününde gemiden dışarı çıktılar, işte Aşure günü oruç tutanlar bundan dolayı tutarlar."

"Tufan hadisesinde yükselen sular iki yönden geliyordu. Bu suların yarısı gökten boşamyor, diğer yarısı ise yerden fışkırıyordu. Hz. Nuh'un gemisi bütün yeryüzünü dolaştı ve hiç bir yerde karar kılamadı. Nihayet Harem'e (Mekke'ye) geldi ve içine girmeden bir hafta onun çevresinde dolaştı. Sonra buradan ayrıldı; içinde bulunanlarla birlikte yeryüzünü dolaşarak Musul topraklarındaki Karda'da bulunan Cudi Dağı'na gelip onun üzerinde karar kıldı. İşte bu anda Allah tarafından: '' ... Zalimler güruhuna: 'Uzak olsunlar' denildi'' (Hud suresi, ayet 44).

Gemi Cudi Dağı'nın üzerine karar kılınca, yine Allah (C.C.) tarafından: ''Ey yeryüzü! Suyunu yut; ey Gök! Sen de suyunu tut, denildi.'' (Hud suresi, ayet 44). Nihayet yeryüzü suyu yutup içine çekti. Sular çekilinceye kadar Hz. Nuh gemide kaldı. Bundan sonra Nuh (A.S.) gemiden çıkıp el-Cezire topraklarında bulunan Karda tarafında bir yere gitti ve orada bir köy kurup ''Semanin'' (Seksen) adını verdi. Çünkü yanında bulunanların sayısı seksen kişiden ibaretti ve her biri kendisi için bir ev yapmıştı. Bu köy halen de ''Suku's-Semanın'' adını taşımaktadır."

Tevrat ehlinden bazıları, Hz. Nuh'un çocuklarının Tufan'dan sonra dünyaya geldiğini söylüyorlar. Bir rivayete göre de Sam'ın Tufan'dan doksan sekiz yıl önce dünyaya geldiği ileri sürülüyor. Bir rivayette de Hz. Nuh'un boğulan oğlunun adı Yam olarak bilinen Ken'an'dır.

Mecusilere gelince, onlar Tufan hadisesini bilmezler, devletin Keyumers (Hz. Adem)'in devrinden beri kendilerinde bulunduğunu söylerler. "Eğer Tufan olsaydı bunların nesilleri kesilmiş olur ve devletleri de yıkılıp gitmiş olurdu." derler.

Bazı Mecusiler ise Tufan hadisesini kabul ederler, fakat bunun Babil ve ona yakın çevrede meydana geldiğini ileri sürerek, Keyumers (Hz. Adem)'in çocuklarının meskenleri doğuda olduğu için Tufan baskınının onlara ulaşmadığını söylerler. Fakat bu hususta söylenen en doğru söz, Allah (C.C.)'ın: ''Biz onun (Nuh'un) zürriyetini (yeryüzünde) devamlı kıldık.'' (Saffat suresi, ayet 77) buyruğudur. Çünkü gemide birlikte bulunduğu kimselerden oğulları Sam, Ham ve Yafes hariç hiçbir kimse onun neslini devam ettirmemiştir.

Hz. Nuh (A.S.) ölüm döşeğinde iken kendisine: "Dünyayı nasıl buldun?" diye sormuşlar. O da: "İki kapılı bir ev gibi buldum, bir kapıdan girdim, diğer kapıdan çıktım." buyurmuşlar. Hz. Nuh ölümünden sonra yerine en büyük oğlu Sam'ı vasi tayin etmiştir.

BİR SONRAKİ SAYFA İLE DEVAM ETMEK İÇİN AŞAĞIDAKİ İSME TIKLA

ARAPLARIN DAHHAK ADINI VERDİKLERİ BİVERESB(İ) (İZDİHAK)