DEVAM: 111-112.
Asabiyyet (Kavmiyetçilik) Hakkında Gelen Hadisler
حَدَّثَنَا
مُحْمُودُ
بْنُ خَالِدٍ
الدِّمَشْقِيُّ
حَدَّثَنَا
الْفِرْيَابِيُّ
حَدَّثَنَا
سَلَمَةُ
بْنُ بِشْرٍ
الدِّمَشْقِيُّ
عَنْ بِنْتِ
وَاثِلَةَ
بْنِ الْأَسْقَعِ
أَنَّهَا
سَمِعَتْ
أَبَاهَا
يَقُولُ
قُلْتُ يَا
رَسُولَ
اللَّهِ مَا
الْعَصَبِيَّةُ
قَالَ أَنْ
تُعِينَ
قَوْمَكَ
عَلَى
الظُّلْمِ
Vâsıla b. el-Eska'nın
kızından (rivayet edildiğine göre) Kendisi babasını şöyle derken işitmiş: (Ben
Hz. Nebi'e): Ey Allah'ın Resulü asabiyet nedir? diye sordum da: Zulümde
(haksızlıkta) kavmine yardım etmendir, buyurdu.
İzah:
İbn Mâce, fiten; Ahmed
b. Hanbel, IV. 107, 160.
Bu babın giriş kısmında
"asabiyyet" kelimesinin ifade
ettiği manaları genişçe açıkladığımızdan burada tekrara lüzum görmüyoruz.
Mevzumuzu teşkil eden
bu hadis-i şerif, zulümde yardımlaşmayı ve ırkçlığı yasaklamaktadır. Bu babın
başında da açıkladığımız gibi İslamiyet ırkçılık taassubunu kökünden
yıkmıştır. Kur'an-ı Kerim'de "Tebbet" suresi diye anılan bir surenin
Hz. Nebiin en yakın akrabalarından amcası "Ebu Leheb" hakkında inmiş
olması bile bir müslümanın, İslam çizgisi dışında olan bir yakımyla hiçbir bağı
olamayacağını göstermek için yeterlidir.
Hele haksız bir işte
ona yardım etmeye kalkmanın İslamda hiçbir yeri yoktur. İslam kendi
müstesiplerine bile zulümde değil ancak iyilikte ve takvada yardımlaşmayı
emreder.[Mâide 2]