DEVAM: 27,28.
(Sahabilerin) Haricilere Karşı (Yaptıkları) Savaş
حَدَّثَنَا
بِشْرُ بْنُ
خَالِدٍ
حَدَّثَنَا
شَبَابَةُ
بْنُ
سَوَّارٍ
عَنْ
نُعَيْمِ بْنِ
حَكِيمٍ عَنْ
أَبِي
مَرْيَمَ
قَالَ إِنْ
كَانَ ذَلِكَ
الْمُخْدَجُ
لَمَعَنَا
يَوْمَئِذٍ
فِي
الْمَسْجِدِ
نُجَالِسُهُ
بِاللَّيْلِ
وَالنَّهَارِ
وَكَانَ
فَقِيرًا
وَرَأَيْتُهُ
مَعَ
الْمَسَاكِينِ
يَشْهَدُ
طَعَامَ
عَلِيٍّ
عَلَيْهِ
السَّلَام
مَعَ النَّاسِ
وَقَدْ
كَسَوْتُهُ
بُرْنُسًا
لِي قَالَ
أَبُو
مَرْيَمَ وَكَانَ
الْمُخْدَجُ
يُسَمَّى
نَافِعًا ذَا
الثُّدَيَّةِ
وَكَانَ فِي
يَدِهِ
مِثْلُ ثَدْيِ
الْمَرْأَةِ
عَلَى
رَأْسِهِ
حَلَمَةٌ
مِثْلُ
حَلَمَةِ
الثَّدْيِ
عَلَيْهِ شُعَيْرَاتٌ
مِثْلُ
سِبَالَةِ
السِّنَّوْرِ
قَالَ
أَبُو دَاوُد
وَهُوَ
عِنْدَ
النَّاسِ
اسْمُهُ
حَرْقُوسُ
Ebu Meryem'den demiştir
ki; O sakat adam fakirdi de mescid-de bizimle beraberdi, gece ve gündüz onunla
beraber otururduk. Kendisini fakirler içerisinde halkla birlikte Ali
Aleyhisselamın sofrasında hazır bulunurken görmüş ve kendisine bornozumu giydirmiştim.
Ebu Meryem der ki: Bu
sakat adam elinde kadın memesi gibi (bir şey), başında da meme çıkıntısı gibi
bir çıkıntı bulunduğu ve üzerinde de samur bıyığı gibi kıllar olduğu için
"küçük memeli Nâfi" diye anılırdı.
Ebu Davud der ki: Halk
arasında onun adı "Harkus" idi.
İzah:
Bu hadis-i şeriflerde
Haricilerin birtakım batıl fikirlere saplanmaları sebebiyle İslam dairesinden
dışarı çıktıkları, her ne kadar zahirde çok güzel namaz kılıp, oruç tutup
Kurarı-ı Kerim okusalar da aslında inançlarında bozukluk olduğu için,
okudukları Kur'an'ın onların lehlerine değil aleyhlerine şahitlik edeceği ve
kıraatlarının gırtlaklarından aşağı geçmediği ifade edilmektedir.
Hz. Ali'nin bunlarla
yaptığı savaş neticesinde, Hz. Nebiin onlar hakkında verdiği haberler, birer
birer ortaya çıkmış; Hz. Nebiin, şerlerinden bahsedip kendileriyle savaşa
teşvik ettiği bu kavmin Hâriciler olduğu kesin bir şekilde anlaşılmıştır.
Her ne kadar Sübkî ve
Kurtubî gibi bazı ilim adamları bu ve benzeri hadis-i şeriflere dayanarak
Haricilerin kâfir olduğunu söylemişlerse de fıkıhçıların ve hadisçilerin
cumhuruna göre, kafir değillerdir. Kendileriyle savaşmaya teşvik edilmesinin
sebebi kafir olmaları değil, devlet başkanına haksız olarak isyan edip
ayaklanmalarıdır.[Bk. İbn Abidin, Reddü'l-Muhtar, III, 309; Beyrut, Lübnan.]