بَاب
الْقَتْلِ
بِالْقَسَامَةِ
8. Kasame İle Öldürmek
حَدَّثَنَا
عُبَيْدُ
اللَّهِ بْنُ
عُمَرَ بْنِ
مَيْسَرَةَ
وَمُحَمَّدُ
بْنُ عُبَيْدٍ
الْمَعْنَى
قَالَا
حَدَّثَنَا
حَمَّادُ
بْنُ زَيْدٍ
عَنْ يَحْيَى
بْنِ سَعِيدٍ
عَنْ
بُشَيْرِ
بْنِ يَسَارٍ
عَنْ سَهْلِ
بْنِ أَبِي
حَثْمَةَ
وَرَافِعِ
بْنِ خَدِيجٍ
أَنَّ
مُحَيِّصَةَ
بْنَ
مَسْعُودٍ
وَعَبْدَ
اللَّهِ بْنَ
سَهْلٍ
انْطَلَقَا
قِبَلَ
خَيْبَرَ
فَتَفَرَّقَا
فِي
النَّخْلِ
فَقُتِلَ
عَبْدُ اللَّهِ
بْنُ سَهْلٍ
فَاتَّهَمُوا
الْيَهُودَ
فَجَاءَ أَخُوهُ
عَبْدُ
الرَّحْمَنِ
بْنُ سَهْلٍ
وَابْنَا
عَمِّهِ
حُوَيِّصَةُ
وَمُحَيِّصَةُ
فَأَتَوْا
النَّبِيَّ
صَلَّى
اللَّهُ عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
فَتَكَلَّمَ
عَبْدُ الرَّحْمَنِ
فِي أَمْرِ
أَخِيهِ
وَهُوَ
أَصْغَرُهُمْ
فَقَالَ
رَسُولُ
اللَّهِ
صَلَّى اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
الْكُبْرَ
الْكُبْرَ
أَوْ قَالَ
لِيَبْدَأْ
الْأَكْبَرُ
فَتَكَلَّمَا
فِي أَمْرِ
صَاحِبِهِمَا
فَقَالَ
رَسُولُ
اللَّهِ
صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
يُقْسِمُ
خَمْسُونَ
مِنْكُمْ
عَلَى رَجُلٍ
مِنْهُمْ
فَيُدْفَعُ
بِرُمَّتِهِ
قَالُوا أَمْرٌ
لَمْ
نَشْهَدْهُ
كَيْفَ
نَحْلِفُ
قَالَ
فَتُبَرِّئُكُمْ
يَهُودُ
بِأَيْمَانِ
خَمْسِينَ
مِنْهُمْ
قَالُوا يَا
رَسُولَ
اللَّهِ
قَوْمٌ كُفَّارٌ
قَالَ
فَوَدَاهُ
رَسُولُ
اللَّهِ صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
مِنْ قِبَلِهِ
قَالَ سَهْلٌ
دَخَلْتُ
مِرْبَدًا
لَهُمْ
يَوْمًا
فَرَكَضَتْنِي
نَاقَةٌ مِنْ
تِلْكَ
الْإِبِلِ رَكْضَةً
بِرِجْلِهَا
قَالَ
حَمَّادٌ
هَذَا أَوْ
نَحْوَهُ
قَالَ
أَبُو دَاوُد
رَوَاهُ
بِشْرُ بْنُ
الْمُفَضَّلِ
وَمَالِكٌ
عَنْ يَحْيَى
بْنِ سَعِيدٍ
قَالَ فِيهِ
أَتَحْلِفُونَ
خَمْسِينَ
يَمِينًا
وَتَسْتَحِقُّونَ
دَمَ صَاحِبِكُمْ
أَوْ
قَاتِلِكُمْ
وَلَمْ
يَذْكُرْ
بِشْرٌ دَمًا
و قَالَ
عَبْدَةُ
عَنْ يَحْيَى
كَمَا قَالَ
حَمَّادٌ
وَرَوَاهُ
ابْنُ عُيَيْنَةَ
عَنْ يَحْيَى
فَبَدَأَ
بِقَوْلِهِ
تُبَرِّئُكُمْ
يَهُودُ
بِخَمْسِينَ
يَمِينًا
يَحْلِفُونَ
وَلَمْ
يَذْكُرْ الِاسْتِحْقَاقَ
قَالَ أَبُو
دَاوُد
وَهَذَا
وَهْمٌ مِنْ
ابْنِ عُيَيْنَةَ
Selıl b. Ebî Has'ame ve
Râfi b. Hadîc (radıyallâhu anhumâ) dan, şöyle (dedikleri) rivayet edilmiştir:
Muhayyısa b. Mes'ûd ve Abdullah b. Sehl Hayber tarafına gitmişler ve hurmalıkta
biribirlerinden ayrılmışlardı. Abdullah b. Sehl öldüiüldü. Yahudileri itham
ettiler. Kardeşi Abdurrahman b. Sehl ve amcasının oğulları Huveyyisa ve
Mühayyisa, Rasûlullah (s.a.v)'in huzuruna geldiler. Onların küçüğü olduğu
halde, kardeşinin başına gelen şey konusunda Abdurrahman konuştu. Rasûlullah
(s.a.v)
"Büyük
konuşsun, büyük" -veya: "büyük olan başlasın"[şek,
râvidendir]-buyurdu. Bunun üzerine arkadaşlarının (amca oğullarının durumu)
hakkında ikisi birden (Huveyyisa ve Mühayyisa) konuştular. Rasûlullah (s.a.v):
"Sizden elli kişi onlardan bir adam aleyhine yemin ederse onun ipi (size)
verilir" buyurdu. Onlar; "Görmediğimiz bir şeye nasıl yemin
ederiz?!" dediler. Rasûlullah (s.a.v): "O halde yahûdiler
kendilerinden elli kişinin yemini ile size karşı temize çıkarlar" buyurdu.
Onlar: "Yâ Rasûlullah! onlar
kâfirdirler. (Onların yeminine nasıl güvenilir?) dediler.
Bunun üzerine Rasûlullah
(s.a.v) o maktulün diyetini kendisi verdi.
Sehl (b. Ebî Hasme) der
ki: "Birgün onların deve ağılına girdim, develerden birisi bana tekme attı."
Hammâd bunu veya
benzerini söyledi.
Tahric eden diğer
imamlar: Buhâri, edeb, cizye; Müslim, kasâme; Tirmizi, diyât; Nesai, kasâme;
İbn Mace, diyat: Ahme b. Hanbel, IV, 2.3.
Ehû Davud şöyle dedi: Bu
hadisi Bişr b. el-Mufaddal ve Mâlik, Yahya b. Said'den rivayet ettiler. Yahya
bu rivayette Rasûlullah1 in söyle dediğini söyledi:
"Elli defa yemin
edip arkadaşınızın veya katilinizin kanını hak eder misiniz?" Bişr,
"kan’ı" anmadı.
Abde, Yahya'dan,
Hammâd'ın dediği gibi nakletti.
Bu hadisi İbn Uyeyne,
Yahya'dan rivayet etti. Rivayetine Rasûlullah s.a.v.'in şu sözü ile başladı:
"Yahudiler, edecekleri elli yemin ile
size karşı temize çıkarlar" Yahya "kanı hak etmeyi" anmadı.
Ebu Davud, "Bu ibn
Uyeyne'den bir vehmdir" der.