DEVAM: 1. Dinden Çıkan
Kişi (Mürted) Hakkındaki Hüküm
حَدَّثَنَا
عُثْمَانُ
بْنُ أَبِي
شَيْبَةَ
حَدَّثَنَا
أَحْمَدُ
بْنُ
الْمُفَضَّلِ
حَدَّثَنَا
أَسْبَاطُ
بْنُ نَصْرٍ
قَالَ زَعَمَ
السُّدِّيُّ
عَنْ
مُصْعَبِ
بْنِ سَعْدٍ
عَنْ سَعْدٍ
قَالَ لَمَّا
كَانَ يَوْمُ
فَتْحِ مَكَّةَ
اخْتَبَأَ
عَبْدُ
اللَّهِ بْنُ
سَعْدِ بْنِ
أَبِي سَرْحٍ
عِنْدَ
عُثْمَانَ
بْنِ عَفَّانَ
فَجَاءَ بِهِ
حَتَّى
أَوْقَفَهُ عَلَى
النَّبِيِّ
صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
فَقَالَ يَا
رَسُولَ
اللَّهِ بَايِعْ
عَبْدَ
اللَّهِ
فَرَفَعَ
رَأْسَهُ
فَنَظَرَ
إِلَيْهِ
ثَلَاثًا
كُلُّ ذَلِكَ
يَأْبَى
فَبَايَعَهُ
بَعْدَ
ثَلَاثٍ
ثُمَّ
أَقْبَلَ عَلَى
أَصْحَابِهِ
فَقَالَ
أَمَا كَانَ
فِيكُمْ
رَجُلٌ
رَشِيدٌ
يَقُومُ
إِلَى هَذَا
حَيْثُ
رَآنِي
كَفَفْتُ
يَدِي عَنْ
بَيْعَتِهِ
فَيَقْتُلُهُ
فَقَالُوا
مَا نَدْرِي
يَا رَسُولَ
اللَّهِ مَا
فِي نَفْسِكَ
أَلَّا
أَوْمَأْتَ
إِلَيْنَا
بِعَيْنِكَ
قَالَ
إِنَّهُ لَا
يَنْبَغِي
لِنَبِيٍّ
أَنْ تَكُونَ
لَهُ خَائِنَةُ
الْأَعْيُنِ
Sa'd (b.Ebi Vakkas)
(r.a) demiştir ki; Mekke'nin fethi gününde Abdullah b. Sa'd b. Ebi Şerh, Osman
b. Affan'a sığındı. Osman onu getirip Rasulullah'ın huzurunda durdurttu. ve; Ya
Rasulullah Abdullah'ın biatini kabul et (eman ver), dedi. Rasulullah (s.a.v.)
başını kaldırıp ona baktı. (Osman r.a bunu) üç kere tekrar etti, Rasulullah
(s.a.v.) her seferinde eman vermekten kaçınıyordu. Nihayet üçüncü müracaatından
sonra biatini kabul buyurdu (eman verdi). Sonra ashabına dönüp; "İçinizde,
ben onun biatından kaçındığımda kalkıp onu öldürecek anlayışlı birisi yok
muydu?" buyurdu. Sahabiler: "Ya Rasulullah senin gönlündekini biz
bilmiyoruz, gözlerinle bize işaret etseydin ya" dediler. Rasulullah
(s.a.v.): "Bir Nebiin hain gözlü olması yakışmaz" buyurdu.
İzah:
Nesai, tahrimu'd-dem;
Ebû Davûd, cihad
Hadis-i şeriflerde,
irtidat ettiği bildirilen Abdullah b Sad b Ebi Serh) Hz Osman'ın süt kardeşi
idi.
O yüzden, efendimizin
yanında Abdullah b. Sa'd b. Ebi Serh'e şefaatta bulundu.
Hz. Nebi (s.a.v.)
efendimiz önce Abdullah'ın bi'atini kabul etmek istemedi. Ama Hz. Osman'ın ısrarına
dayanamayarak kabul etti. Fakat gönlü razı değildi. Onun için sahabilerine:
"içinizde ben onun biatinden kaçındığımda kalkıp onu öldürecek anlayışlı
birisi yok muydu?" diyerek tarizde bulundu. Sahabeler de "Ya
Rasulullah biz senin gönlündekini bilemeyiz, gözlerinle bize işaret
etseydinya" karşılığını verdiler. Rasulullah (s.a.v.) "Bir Nebiin
hain gözlü olması yakışmaz" buyurdu.
Hattabi hain gözlü
olmayı; "Özü ile sözünün biri birini tutmaması, içinde bir şey gizleyip
dışına başka bir şey aksettirmesi dilini tutup gözüyle işaret etmesi"
şeklinde izah etmektedir. Çünkü insan diliyle söylemeyip gözüyle işaret ederse
hıyanet etmiş olur. Bu hıyanet gözden zuhur ettiği için "hain gözlü"
diye ifade edilmiştir.
Bu hadisin delaletinden
anlaşıldığına göre; Hz. Nebi (s.a.v.)'in hayatında iken irtidat eden bir
kimsenin tevbesinin kabulü Rasulullah'm rızasına bağlıdır. Çünkü o efendimize
eziyet etmiştir. Böyle birisi tekrar iman ederse artık öldürülmez.
Ayrıca bu hadis,
Rasulullah'a küfredenin had olarak değil, irtidad sebebiyle öldürüleceğini
söyleyenlerin görüşünü te'yid etmektedir.