SÜNEN EBU DAVUD

Bablar  –  Konular  –  Numaralar  

BUYU’ ve İCARE BAHSİ

<< 3560 >>

DEVAM: 87. Rukba

 

حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الْجَرَّاحِ عَنْ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ مُوسَى عَنْ عُثْمَانَ بْنِ الْأَسْوَدِ عَنْ مُجَاهِدٍ قَالَ الْعُمْرَى أَنْ يَقُولَ الرَّجُلُ لِلرَّجُلِ هُوَ لَكَ مَا عِشْتَ فَإِذَا قَالَ ذَلِكَ فَهُوَ لَهُ وَلِوَرَثَتِهِ وَالرُّقْبَى هُوَ أَنْ يَقُولَ الْإِنْسَانُ هُوَ لِلْآخِرِ مِنِّي وَمِنْكَ

 

Mücâhid şöyle demiştir: Umrâ: Bir adam'ın başka birisine: "O mal yaşadığım müddetçe sana aittir" demesidir.

 

Adam böyle dediği zaman, mal o şahsın ve vârislerinindir.

 

Rukbâ: Bir insanın: "O (mal) ikimizden sonraya kalanındır" de­mesidir.

 

 

İzah:

Bu babda, rukbâ hakkında iki hadis bulunmaktadır. Üçün­cüsü hadis değil, Mücâhid'in umrâ ve rukbâyı tarifleridir. Biz iki hadisi ele alıp, ihtiyaç duyulan izahı yapmaya çalışacağız.

 

Birinci hadiste Rasîullah (s.a.v.) Efendimiz, umrâ ve rukbânın ehilleri için caiz olduğunu ifade etmektedir. Âlimler bunun; umrâ veya rukbâ yoluyla verilen malın, verildiği kişiye ait olduğu manasına geldiğini söylemektedirler.

 

İkinci hadiste Efendimiz: Önce, ümranın hükmünü beyan etmiş, sonra da:   "Malınızı  rukbâ  yoluyla vermeyiniz;  şayet vermiş  iseniz o  kendi yolundadır" buyurmuştur. Nesâî'nin bir rivayetinde, malın kendi yolunda oluşu "miras yoludur" şeklinde ifade edilmiştir. Yani mal, miras olarak ve­reseye intikal edecektir. Nesâî'deki diğer bir rivayette ise: "Mallarınızı ruk-bâ yoluyla vermeyiniz, bir kimse rukbâ yoluyla bir şey verirse o verene aittir"

 

buyurulmaktadır. Nesâî'deki bu ikinci rivayet açık bir şekilde rukbâ yoluyla verilen malın vericiye ait olduğunu ifade etmektedir.

 

Hz. Nebi'in, "Mallarınızı rukbâ yoluyla vermeyiniz" sözünü şâ-rihler, haramlığa hamletmemekte, bunun bir tavsiye niteliğinde olduğuna işa­ret etmektedirler. Âlimlerin ifadesine göre Efendimiz bu sözü ile, "Malları­nızı boş yere elden çıkarmayınız, insan yaptığım bir maslahata mebni olarak yapmalıdır. Ama yapmışsanız bu sahihtir" demek istemiştir.

 

Tabiî bu izah rukbâyı caiz gören âlimler tarafından yapılmaktadır. Ama hadisin zahiri rukbâyı yasak etmektedir.

 

Rukbânın hükmü âlimler arasında ihtilaflıdır. Bazı âlimler, umrâ ile ruk­bâyı aynı hüküm içerisinde mütâlâa etmişler ve, "umrâ gibi rukbâ da caizdir" demişlerdir. Bu babın ilk hadisi bu görüşe uygundur. Tirmizî, Rasûlullah'ın ashabından bazılarının ve sonraki âlimlerin bir kısmının bu görüşte olduğu söyler. Yine Tirmizî'nin ifadesine göre Ahmed b. Hanbel ve İshak'ın mez­hepleri de bu istikamettedir.

 

Kaynaklarda, İmam Şafiî'nin de rukbâyı caiz gördüğü kaydedilmekte­dir. Hanefî imamlarından Ebû Yusuf da rukbânın caiz olduğu kanaatindedir.

 

Hanefîlerden İmam Ebû Hanîfe ve İmam Muhammed ile İmam Mâlik'e göre rukbâ caiz değildir. Rukbâ yoluyla verilen mal, verildiği şahsın elinde ariyet hükmündedir. Dolayısıyla, veren şahıs dilediği zaman alabilir. Bu görüşte olanlar; Hz. Nebi (s.a.v.)'in, umrâya izin verip rukbâyı ya­sak ettiğini bildiren bir hadisine dayanırlar. Ancak Muğnî'de, bu hadisin bi­linmediği söylenerek karşı çıkılır; Etrazî ise; İmam A'zam gibi sika zâtların bu hadise sarıldıklarını söyleyerek Muğnî'nin dediğine itiraz eder. Aynî ise; Etrazî'nin sözleri ile hasmın karşısına çıkılamayacağını ve onun ikna edile­meyeceğini söyler. Çünkü hadisin râvileri belirtilmemiştir.

 

Aynî: İmam Ebu Yûsuf'la tarafeyn arasındaki ihtilafın, kelimenin ma­nasından kaynaklandığını söyler. Aynfriin verdiği malumata göre rukbâ; hem irkâb hem de terakkub manasına gelir. İrkâb manasında aldığımız zaman mana: "Evimin rakabesi sana aittir." demek olur. Rukbâyı caiz görenler bu manayı kasdetmişlerdir. Terakkub manasına alındığında ise, "Bu ev ben ölür­sem senin, sen ölürsen benim" anlamındadır ki kabul etmeyenler bunu kas­detmişlerdir.

 

Aynî'nin söylediği, zahirdeki ihtilâfı halletmektedir. Ancak fıkıh ıstıla­hında rukbânın irkâb manasında, "evimin rakabesi senindir" manasına kul­lanıldığını kimse söylememektedir.

 

Rukbâyı bâtıl sayanların hareket noktalarından birisi de, temlikin hatar'a bağlanmasıdır. Yani ev sahibi; olup olmayacağı kesin bilinmeyen bir şeye bağlayarak malını temlik etmektedir ki, bu yolla yapılan bir temlik bâ­tıldır. O zaman da mal verildiği kişinin elinde ariyet olarak kalır. Üstelik söy­lenilen şekliyle rukbâ; iki kişiden herbirinin diğerinin ölümünü arzulaması manasına gelir ki, bu da caiz değildir.

 

İki görüşün arasını uzlaştırma babında, Bezlü'l-Mechûd'da, Muham­med Yahya adındaki zâttan bir nakil yapılmıştır. Bunun özeti de şudur:

 

Rukbâyı caiz görenler bununla; kendisine hibe edilen kişi vâhibten ön­ce ölürse, malın vâhibe geri verilmesi şartı ile hibeyi kastederler. Bâtıl sa­yanlar ise; temliki, iki kişiden önce ölenin ölümüne bağlamayı anlamakta­dırlar. Çünkü bir malı, olup olmayacağı belli olmayan bir şeye bağlayarak temlik caiz değildir. Demek ki ihtilâf; rukbânın manasmdaki tefsir farklılı­ğına dayanan lafzî bir ihtilâftır.