DEVAM: 85. Umra Konusu
حَدَّثَنَا
أَحْمَدُ
بْنُ أَبِي
الْحَوَارِيِّ
حَدَّثَنَا
الْوَلِيدُ
عَنْ الْأَوْزَاعِيِّ
عَنْ
الزُّهْرِيِّ
عَنْ أَبِي سَلَمَةَ
وَعُرْوَةَ
عَنْ جَابِرٍ
عَنْ النَّبِيِّ
صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
بِمَعْنَاهُ
قَالَ أَبُو
دَاوُد
وَهَكَذَا
رَوَاهُ اللَّيْثُ
بْنُ سَعْدٍ
عَنْ
الزُّهْرِيِّ
عَنْ أَبِي
سَلَمَةَ
عَنْ جَابِرٍ
Bize Ahmed b.
Ebi'l-Havârî haber verdi, bize Velid Evzaî'den naklen haber verdi. Evzaî
Zührî'den, Zührî Ebî Seleme ve Urve'den, onlar Câbir'den, Câbir de Hz. Nebi
(s.a.v.)'den bu (önceki 3551.) hadisi aynı mana ile rivayet ettiler.
Ebû Dâvûd dedi ki:
"Leys b. Sa'd, Zührî'den Zührî Ebû Seleme'den, o da Câbir'den böylece
rivayet etti."
İzah:
Bu bâbdaki hadisler,
umrâ yoluyla mal bırakan kişinin, kendisine mal verilen şahsın çocuklarını
anmadan mal vermesi ile ilgilidir. Yani kişinin; "hayatta olduğun müddetçe
-veya ben hayatta olduğum müddetçe- bu mal senindir" deyip mal verdiği
şahsın çocuklarını hiç anmaması ile ilgilidir. Bundan sonra gelecek olan babda
da, ömrü boyunca kullanmak üzere mal verirken mal verilenin yanı sıra onun
çocuklarının da anılması suretiyle yapılan akitleri konu alan hadisler yer
almıştır. Konuda bütünlük olması için biz meselenin fıkhı hükümlerini vermeden
bu hadisleri de terceme etmek, sonra da konu ile ilgili hükümleri ele almak
istiyoruz.