ÜVEYSÎ:
Üstadı, hocası olsun olmasın, hayatta veya vefat etmiş bir büyüğün
ruhaniyetinden istifade ederek, terbiye görerek yetişen, olgunlaşan kimse. Bu
şekilde yetişme yoluna üveysîlik denir.
Üveysî olmak öyle yüksek bir mertebedir ki, o dereceye ulaşmak pek
ender (az) olur. Veysel Karanî, Abdülhalık Goncdüvanî, Behaüddîn-i Buharî ve
İmam-ı Rabbanî hazretleri bu mertebeye erenlerdendir. (Seyyid Abdülhakîm
Arvasî)
Peygamberler aleyhimüsselam ve evliya vefat ettikten sonra,
bunlardan yardım istemeğe alimler caizdir, olur dedi. Tasavvuf büyükleri bunun
doğru olduğunu bildirdi. Büyüklerden çoğu üveysîlik yoluyla yükseldiler.
(Abdülhak-ı Dehlevî)
Behaüddîn-i Buharî'nin üstadı (hocası),Seyyid Emîr Külal hazretleri idi. Fakat ayrıca Hace Abdülhalık Goncdüvanî'nin ruhaniyetinden istifade ettiği için aynı zamanda üveysî idi. (İmam-ı Rabbanî)