Ana sayfa

VELİD BİN VELİD R.A. :

Eshab-ı kirâmdan. İsmi Velîd’dir. Babası Velîd bin Mugîre el-Mahzûmî olup, İslâmın büyük düşmanlarındandı.

Annesi Lübâbe ise Resûlullah’ın (s.a.v.) baldızıydı. Nesebi Velîd bin Velîd bin Mugîre bin

Abdullah bin Amr bin Mahzum el-Kureyşi’dir. Kureyş’in mahzûm koluna mensûbtur. Mekke’de bi’setten

önce doğup, Medine’de 8 (m. 629) senesinde vefât etti.

Bedir gazasında müşriklerin safında harbe katıldı. Müşrikler bu harpte yenilince, O’nu Abdullah bin

Cahş esir aldı. Medine-i Münevvere’ye getirdi. Kardeşlerinden henüz müşrik olan Hâlid bin Velîd ile

Hişam bin Velîd, O’nu esaretten kurtarmak üzere Medine’ye geldiler. Abdullah bin Cahş (r.a.) fidye-i

necat (kurtuluş akçesi) verilmedikçe bırakmak istemedi. Kardeşlerinden Hâlid râzı olduysa da, baba bir

annesi ayrı kardeşi Hişâm kabul etmedi. Resûlullah (s.a.v.) babalarının silâh ve techîzatının verilmesini

teklif etti. Buna da Hişam râzı olduysa da Hâlid kabul etmedi. Fakat sonunda babalarının yüz dinar kıymetindeki

kılıcı, zırhı ve miğferi karşılığında anlaştılar. Velîd’i esaretten kurtarıp, Mekke’ye yola çıktılar.

Fakat Velîd, Mekke yolu üzerinde Medine’ye dört mil mesafedeki Zü’l-Huleyfe’de onlardan ayrılıp,

Resûlullah’ın (s.a.v.) yanına geldi. İmân edip, Eshâb-ı kirâmdan oldu. Müslüman olduktan bir müddet

sonra Mekke’ye kardeşlerinin yanına gelmişti. O Zaman Hâlid bin Velîd, “Madem, müslüman olacaktın.

Kurtuluş fidyesi ödemeden olsaydın? Babamızdan kalan hâtırayı elimizden çıkardın. Niçin böyle yaptın?”

diye sorunca, “Kureyşlilerin esarete dayanamadı da Muhammed’e tâbi oldu demelerinden korktum”

cevabını verdi. Kardeşleri O’nu Mahzumoğullarından bazı müslümarılarla, Ayyaş bin Ebî Rebîa ve Seleme

bin Hişam’ın (r.a.) yanına haps ettiler. İmân ettiği için senelerce hapis yattı. İslâmiyetin azılı düşmanlarından

amcası Hişâm ile müşrik akrabalarından çok zulüm ve işkence gördü. Resûlullah (s.a.v.)

müşriklerin zulmüne uğrayan Ayyaş bin Ebî Rebîa ile Ebû Seleme bin Hişâm ve kendisi için şöyle duâ

ettiler. “İlâhî! Velîd bin el-Velîd’i, Seleme bin Hişâm, Ayyaş bin Rebîa’yı (küffâr elinde bunalıp) zaif

(ve aciz) görülen diğer mü’minleri kurtar. İlâhî! Mudar’ı (Kureyş) daha beter (çok kötü) çiğne. Bu

yılları Yusuf’un yıllarına benzet.” Velîd (r.a.) Resûlullah’ın (s.a.v.) duâsı bereketiyle bir fırsatını bulup,

bağlı bulunduğu yerden kaçtı. Medine-i Münevvere’ye gelip, Resûlullah (s.a.) ile buluştu. Resûlullah

(s.a.v.), Ayyaş bin Rebîa ile Seleme bin Hişam’ın halini sorunca, onların birbirlerine ayakları ile bağlı,

şiddetli azâb ve işkenceler altında kıvrandıklarını haber verdi. Resûlullah (s.a.v.) onların hâline çok üzülüp,

kurtarılma çarelerini aradı. Kimin kurtarabileceğini sorunca, senelerce işkence altında kalmasına

rağmen, Velîd, büyük bir cesaret ve aşkla, “Yâ Resûlallah! Onları ben kurtarırım, sana getiririm” buyurdu.

Tekrar Mekke’ye gelip, işkence gören müslümanların yerini onlara yiyecek götüren bir kadını takip

ederek öğrendi. Mazlumlar, tavansız bir binada hapisti. Geceleyin, ölümü de göze alarak büyük bir cesaretle

duvardan sıyrılıp, mazlumların yanına vardı. îmân etmekten gayri bir suçları olmayan iki mazlum,

müşriklerce bir taşa bağlanıp; Arabistan’ın çöl havasındaki yakıcı sıcaklığında her türlü zulme uğratılıyordu.

Mazlumları kurtarıp, devesine bindirdi. Kendisi de yayan, yalın ayak Medine-i Münevvere’ye çok

sevdiği Resûlullah’ın yanına bir an önce varmak için yola çıktı. O’nu çölün kavurucu sıcağı yakmıyor da,

Resûlullah’a (s.a.v.) kavuşmak aşkı yakıyordu.

Medine’ye aç, susuz, yalın ayak üç günde geldi. Parmakları tasların tahribatından parça parça olmuştu.

Velîd bin Velîd (r.a.) kan revan içinde maşuku Resûlullah’ı (s.a.v.) görünce, aşkından kendinden

geçti. Ruhunu Hakka teslim etti. Resûlullah (s.a.v.) bu hali görünce Eshâb-ı kirâma karşı: “Şehîd işte

budur. Ben buna şahidim” buyurdu. Bu müjdenin ardından annesi Lübâbe’yi (r.a.) teselli ederken de

Resûlullah (s.a.v.) şu âyet-i kerîmeyi okudu; “Ölüm sarhoşluğu gerçekten gelir. Ey insan! İşte bu

senin öteden beri kaçtığın şeydir.” Müslüman olmasıyla müşriklerin dayanılmaz zulümlerine uğrayan

Velîd bin Velîd, senelerce sıkıntılara katlanarak Resûlullah’ı (s.a.v.) görmesiyle de ruhunu teslim ederek

kavuştuğu ni’met, müjde, çok büyüktür. Medine-i Münevvere’de Baki’ Kabristanlığına defn edildi.

KAYNAKLAR:

1) Tabakât-ı İbni Sa’d, cild-4, sh-131

2) Üsüd-ül-gâbe, cild-2, sh-219

3) Tam İlmihâl Se’âdet-i Ebediyye, sh-1009