بَاب
الرُّخْصَةِ
فِي
الْمُدْرِكِينَ
يُفَرَّقُ
بَيْنَهُمْ
124. Ergenlik Çağına
Gelmiş Olan Esirleri Birbirinden Ayırmak Caizdir
حَدَّثَنَا
هَارُونُ
بْنُ عَبْدِ
اللَّهِ قَالَ
حَدَّثَنَا
هَاشِمُ بْنُ
الْقَاسِمِ
قَالَ
حَدَّثَنَا
عِكْرِمَةُ
قَالَ حَدَّثَنِي
إِيَاسُ بْنُ
سَلَمَةَ
قَالَ
حَدَّثَنِي أَبِي
قَالَ
خَرَجْنَا
مَعَ أَبِي
بَكْرٍ وَأَمَّرَهُ
عَلَيْنَا
رَسُولُ
اللَّهِ صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
فَغَزَوْنَا
فَزَارَةَ
فَشَنَنَّا
الْغَارَةَ
ثُمَّ
نَظَرْتُ
إِلَى عُنُقٍ
مِنْ
النَّاسِ فِيهِ
الذُّرِّيَّةُ
وَالنِّسَاءُ
فَرَمَيْتُ
بِسَهْمٍ فَوَقَعَ
بَيْنَهُمْ
وَبَيْنَ
الْجَبَلِ
فَقَامُوا
فَجِئْتُ
بِهِمْ إِلَى
أَبِي بَكْرٍ
فِيهِمْ
امْرَأَةٌ
مِنْ
فَزَارَةَ
وَعَلَيْهَا
قِشْعٌ مَنْ
أَدَمٍ
مَعَهَا
بِنْتٌ لَهَا
مِنْ
أَحْسَنِ
الْعَرَبِ
فَنَفَّلَنِي
أَبُو بَكْرٍ
ابْنَتَهَا
فَقَدِمْتُ
الْمَدِينَةَ
فَلَقِيَنِي
رَسُولُ
اللَّهِ
صَلَّى
اللَّهُ عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
فَقَالَ لِي
يَا سَلَمَةُ
هَبْ لِي
الْمَرْأَةَ
فَقُلْتُ
وَاللَّهِ
لَقَدْ
أَعْجَبَتْنِي
وَمَا
كَشَفْتُ لَهَا
ثَوْبًا
فَسَكَتَ
حَتَّى إِذَا
كَانَ مِنْ
الْغَدِ لَقِيَنِي
رَسُولُ
اللَّهِ
صَلَّى
اللَّهُ عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
فِي السُّوقِ
فَقَالَ يَا سَلَمَةُ
هَبْ لِي
الْمَرْأَةَ
لِلَّهِ أَبُوكَ
فَقُلْتُ يَا
رَسُولَ
اللَّهِ
وَاللَّهِ
مَا كَشَفْتُ
لَهَا
ثَوْبًا
وَهِيَ لَكَ
فَبَعَثَ
بِهَا إِلَى
أَهْلِ
مَكَّةَ وَفِي
أَيْدِيهِمْ
أَسْرَى
فَفَادَاهُمْ
بِتِلْكَ
الْمَرْأَةِ
Seleme'den; dedi ki: Biz
Ebu Bekir'le birlikte (bir sefere) çıktık. Rasûlullah (S.A.V.) onu bizim
başımıza kumandan tayin etmişti. Fezâre (kabilesi) ile savaş'a başladık.
Süvarileri (hücum için) dağıttık sonra içlerinde çocuk(lar) ve kadınlar bulunan
bir topluluğa bak (maya başla) dım. (Onlara doğru) bir ok attım, (ok) onlarla
dağın arasında düştü. (Okun düştüğünü görünce ileri gidemeyip orada) durdular.
Ben de onları (alıp) Ebu Bekr'e getirdim. İçlerinde üzerinde deriden bir yaygı
(elbise) bulunan Fezare (kabilesin)den bir kadın vardı. Yanında da bir kızı
vardı ki arabın en güzel (ler) indendi. Ebu Bekir de bana o kadının kızını
nefel (fazladan) olarak verdi. Bunun üzerine Medine'ye geldim. Derken
Rasûlullah (S.A.V.) bana rastladı ve; "Ey Seleme! Bu kadını bana bağışla”
dedi. Ben de;
Vallahi (o) benim hoşuma
gitti. Ve daha elbisesini bile açmadım, dedim. Sükut etti. Ertesi gün olunca
Rasûlullah (S.A.V.) çarşıda (yine) bana rastladı ve; "Ey Seleme! Bu kadını
bana bağışla" dedi. Ben de; Vallahi (o) benim hoşuma gitti. Ve daha
elbisesini bile açmadım dedim. Sükut etti. Ertesi gün olunca Rasûlullah
(S.A.V.) çarşıda (yine) bana rastladı ve; "Ey Seleme! Baban Allah'a emanet
(Bu) kadını bana bağışla." dedi. Ben de;
Ey Allah'ın rasûlü ben
henüz onun elbisesini bile açmadım. O senin olsun, dedim. Bunun üzerine o kızı
Mekkelilere gönderdi. Mekkelilerin elinde (müslüman) esirler vardı. O esirleri
de (Mekkelilerden) bu kadına karşılık olarak aldı.
İzah:
Müslim, cihad; (biraz
farklı olarak:) İbn-i Mace, cihad
Metinde geçen
"lillahi Ebûke" sözü, "senin baban tamamen Allaha emanettir. Bu
bakımdan O Allah'ın izniyle senin gibi asil bir evlada sahib olmuştur."
gibi manalara gelir ve karşıdakini övgü için kullanılır. Ebu'l-Baka bu tabirin
yemin makamında kullanıldığını söylemiştir. "Ben henüz onun elbisesini
bile açmadım" sözü ise, "daha onunla hiç cinsi münasebette
bulunmadım." demektir.