بَاب
فِي
ادِّعَاءِ
وَلَدِ
الزِّنَا
29-30. Bir Kimsenin
Zinadan Doğan Bir Çocuğun
Kendisine Ait Olduğunu İddia
Etmesi
حَدَّثَنَا
يَعْقُوبُ
بْنُ
إِبْرَاهِيمَ
حَدَّثَنَا
مُعْتَمِرٌ
عَنْ سَلْمٍ
يَعْنِي
ابْنَ أَبِي
الزَّيَّادِ حَدَّثَنِي
بَعْضُ
أَصْحَابِنَا
عَنْ سَعِيدِ
بْنِ
جُبَيْرٍ
عَنْ ابْنِ
عَبَّاسٍ أَنَّهُ
قَالَ قَالَ
رَسُولُ
اللَّهِ
صَلَّى اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
لَا مُسَاعَاةَ
فِي
الْإِسْلَامِ
مَنْ سَاعَى
فِي الْجَاهِلِيَّةِ
فَقَدْ
لَحِقَ
بِعَصَبَتِهِ
وَمَنْ
ادَّعَى وَلَدًا
مِنْ غَيْرِ
رِشْدَةٍ
فَلَا يَرِثُ
وَلَا
يُورَثُ
îbn Abbas (r.a.)'dan;
demiştir ki: Rasûlullah (s.a.v.) (şöyle) buyurdu; "İslâm'da zînâ(ya izin)
yoktur. Câhiliyye döneminde bir kimse zînâ ederse, (bu zînâdan doğan çocuk zînâ
eden erkeğin) asabesine katılırdı. (Fakat İslâmiyyet geldikten sonra) kim, zînâ
sonucu dünyaya gelen bir çocuğu(n kendisine âit olduğunu) iddia ederse (o kimse
bu çocuğa) vâris olamaz, kendisine de (o çocuk tarafından) vâris
olunamaz."
İzah:
Ahmed b. Hanbel, I,
362.
Cahiliyye döneminde
halk cariyeleri satın alır ve onları para karşılığında zînâ yapmaya zorlarlar
ve cariyelerin zînâdan elde ettikleri paralan da ellerinden alırlardı. Daha
sonra câriye bir çocuk dünyaya getirir de cariyenin efendisi ve cariyeyle zînâ
eden kimse bu çocuğa sahip çıkmak isterlerse, çocuk zînâ eden adama verilir ve
çocuk o adamın asabesinden sayılırdı. Fakat islâmiyet gelince zînâyı
yasaklamış, zînâdan dünyaya gelen çocuğun kendisine âid olduğunu iddia eden
kimseler bu çocuğa sahip olma hakkından mahrum edilmiş, çocuk annesinin
nikâhlı bulunduğu kimseye veya annesinin efendisine nisbet edildiği gibi, zînâ
yapan kimsenin bu çocuğa vâris veya muris olması da önlenmiştir. Bu mevzüyu
2273 numaralı hadîs-i şerifte inşallah tekrar ele alacağız. Bu hadîsin senedinde
ismi zikredilmemiş bir râvî bulunduğu için bu hadîs zayıftır.[bk.
el-Fethu'r-rabbanî, XVII, 18.]